Οι συγγραφείς της Ε.Λ.Α. γράφουν για τον έρωτα!

Παγκόσμια ημέρα των ερωτευμένων σήμερα! Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στo πιο δυνατό συναίσθημα του ανθρώπου, τον έρωτα.

Ως Ένωση Λογοτεχνών Αιγαίου και με αφορμή αυτή την ξεχωριστή ημέρα υπενθύμισης του τόσο σημαντικού και ξεχωριστού συναισθήματος, αφήνουμε κι εμείς την ψυχή μας ελεύθερη για να αποτυπώσει τη δική της αλήθεια.

Καλή σας ανάγνωση!

Πράσινο (απόσπασμα)

Κεραυνοβόλος έρωτας ήτανε για την Ευγενία ο Θωμάς και έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της, όταν τα μάτια της βυθίστηκαν στα δικά του. Όλες οι λογικές αμπελοφιλοσοφίες της εξανεμίστηκαν μέσα σε μια στιγμή, σε μια μαγική στιγμή, όπως έλεγε στη φίλη της, τη Λένα, μες στον ενθουσιασμό. Το πράσινο φόρεμα βγήκε από την ντουλάπα στο πρώτο ραντεβού τους, μόνο που τώρα το συνόδευε η λάμψη στο πρόσωπό της. Του δόθηκε εκείνο το πρώτο βράδυ, χωρίς εκλογικεύσεις και ηθικολογίες. Αυτός ο έρωτας ήταν η πιο όμορφη και απρόσμενη ανατροπή της ζωής της. Είχε δίκιο τόσα χρόνια που περίμενε κι ας μην ήξερε ποιον, έλεγε πάντα πως η καρδιά της θα τον αναγνώριζε και ο Θωμάς ήταν αυτός που πέρασε το κατώφλι της, χωρίς καμιά προφύλαξη.

Η Ευγενία για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ένιωθε παραδομένη στα ανελέητα δίχτυα του έρωτα. Δίπλα του η θηλυκότητά της ξύπνησε, κυριεύτηκε από ένα πρωτόγνωρο πάθος γι’ αυτόν τον άντρα και τα κορμιά τους έπαιρναν φωτιά κάθε φορά που συναντιόνταν. Εκείνος είχε έναν μοναδικό τρόπο να κουμαντάρει το μυαλό της, το ίδιο εύκολα όπως και το κορμί της. Μόνο που, για τον Θωμά, η Ευγενία δεν ήταν παρά ένας ενθουσιασμός. Το έμπειρο μάτι του αναγνώρισε τον πόθο στα δικά της μάτια και ήθελε απλά να περάσει καλά.

......

Πόσο εύκολα μπορεί άραγε ένας ατελής άνθρωπος να αντισταθεί στη μοίρα του και στο κάλεσμα της καρδιάς του; Η Ευγενία δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη δική της. Άφησε την καρδιά της να φτερουγίσει έξω από τη λογική της και το κορμί της να παραδοθεί σε μια φλόγα που την έκαιγε ζωντανή. Στο όνομα του έρωτα είχε χάσει τον εαυτό της και τα όριά της είχαν ξεπεράσει αυθάδικα τις κόκκινες γραμμές της. Η συμπεριφορά του Θωμά άρχισε να γίνεται κυκλοθυμική, τη μια την απέφευγε και την άλλη της έλεγε τα λόγια που λαχταρούσε να ακούσει κάθε ερωτευμένη γυναίκα. Κι εκείνη, τη μια στιγμή τεντωνόταν και άγγιζε το ροζ συννεφάκι της και την επόμενη στιγμή, έκανε βουτιά στην άβυσσο που πέφτουν οι βαθιά ερωτευμένοι.

......

Για πρώτη φορά, η Ευγενία κατανοούσε τις επιλογές των ανθρώπων γύρω της. Πόσες γυναίκες άραγε να είχαν βιώσει απωθημένους έρωτες σαν του Θωμά; Πόσες να είχαν υπάρξει σκέτα κορμιά που πρόσφεραν ικανοποίηση και τίποτα παραπάνω; Πόσες να είχαν παλέψει για μια αγάπη, που δεν τους χαρίστηκε ποτέ; Και πόσες άλλες να συμβιβάστηκαν, από απογοήτευση να προσπαθούν για μια αγάπη που δεν ήρθε ποτέ να τις συναντήσει; Πώς να μη συμβιβαστείς, τελικά, όταν δεν έχεις πια τίποτα να περιμένεις; Για την Ευγενία το κεφάλαιο έρωτας είχε κλείσει. Όσο για τις υπερβάσεις στο όνομα της αγάπης, είχαν πολύ ακριβό τίμημα τελικά  κι εκείνη είχε ξεχρεώσει τα χρωστούμενά της μαζί τους.

......

Πιο έμπειρη, πιο ώριμη και πιο σοφή από ποτέ, αρνήθηκε να συμβιβαστεί κι ας είχε πονέσει. Ένιωθε τυχερή που είχε ζήσει τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν ένιωθε πια οργή για τον Θωμά, μόνο οίκτο. Εκείνος βολεύτηκε, χωρίς να πάρει το ρίσκο της αγάπης. Έρωτας είναι εκεί που χαρίζεις την πανοπλία σου, πουθενά αλλού, αυτό ήταν το απόσταγμα ζωής που θα έλεγε στα παιδιά της. Δεν υπάρχει έρωτας στις προσθαφαιρέσεις της λογικής, όταν μετράς τι χάνεις και τι κερδίζεις. Ούτε εκεί που ασθμαίνει φοβισμένη η μοναξιά και βιάζεσαι να την ξεφορτωθείς όπως όπως. Το να αφεθείς στον έρωτα είναι πράξη γενναιότητας. Είναι γενναιότητα να παραδώσεις το πιο πολύτιμό σου, τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι εκείνη είχε υπάρξει γενναία κι ένιωθε περήφανη για την καρδιά της. 

Γεωργία Ανδριώτου

Συλλογή διηγημάτων «Ψυχές και Χρώματα»

Eκδόσεις Νίκας

Ἀκριβό συνταίριασμα

Γίνηκες ἡ ἄλλη ἄκρη τῆς κλωστῆς μου,
τὸ ἄλλο μισό τοῦ πλανήτη,
ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ λόφου.
Γλάρος καὶ βούτηξα
στὴ λιμνοθάλασσα τῶν κόσμων σου.
Ζῶσα πνοή, ἀνασαμιά ψυχῆς.

Στὰ ροδοπέταλα τῆς χούφτας σου
κοίμισες τ΄ ἀλαφιασμένα χτυποκάρδια.
Ξύπνησες καημοὺς μαρμαρωμένους,
φίλεψες τὸ νέκταρ τῆς χαρᾶς.

Τὰ ζαφείρια τῶν ἄστρων
-τ΄ οὐρανοῦ καντηλέρια-
κολυμποῦν στὴ ματιά σου
κι ὠκεανῶν τὰ βάθη
σελαγίζουν στὸ βλέμμα σου.

Τυλιγμένο στὰ πούπουλα τοῦ σύννεφου
ταξιδεύει τὸ μετάξι τῆς ἀγάπης σου.
Κλείνεις τὸ σύμπαν τῆς καρδιᾶς
μέσα στὴ χούφτα σου.

Στόλισα μ΄ ἄνθια τὴν ἀπαντοχή∙
πάντα θὰ σέ προσμένω
στὴν ποταμιὰ μὲ τὶς ἀλκυόνες,
φωτοβολίδα τῆς χαρᾶς,
στὸ πάλλευκο φῶς σου
λυτρωτικὰ νὰ τυλιχτῶ,
στῆς γιορτῆς τὸν χιονοστρόβιλο
ρυθμικὰ νὰ λικνιστῶ.

Οὐρανὲ καὶ ψίθυρε χιονιοῦ,
κάλεσμα λευτεριᾶς,
ἀπαύγασμα ἀγάπης.
Γιὰ ὅλα ὅσα σοῦ χρωστῶ,
σ΄ εὐχαριστῶ.

Ευαγγελία Αρβανίτη-Μιχαλοπούλου

Εκτός νυμφώνος

Στο κοιμητήρι του μυαλού

τα σήμαντρα χτυπούν

κι οι μνήμες

σαν αιμοσταγείς κι αδίστακτες σκιές

της λήθης μου καταχραστές

στην κάμαρα γυρνούν.

Αποδημητικός καημός

σαν μοιρολόι της καρδιάς

στον άπρεπό μας χωρισμό

και στης ανεξαργύρωτης χαράς

τον πολυπόθητό το γυρισμό.

Τ΄ άρωμα του κορμιού σου τ΄ακριβό

της λήθης μου εμπαίζει κάθε αργυραμοιβό

ποτέ δεν με ξεχνά,

σαν παννυχίς

αγάπης ιερής,

οπού στην κλίνη μου ξυπνά

την κάθε μια βραδιά

και με καλεί.

«Όλος εσπέρας οφθαλμός» ωχρός,

συνταίριασμα της άδειας μου νυκτός,

παραληρεί

μπροστά στις στάλες μοναξιάς

που μοιάζουν του Μεράπι πύρινη βροχή

μέσα στην κάμαρά μου τη μικρή.

Κρανίου τόπος άφωτος το κάθε μου πρωί.

εωθινός λυγμός

της μνήμης εραστής και ταραγμός,

επίμονος μου καλεστής

γίνεται στο κορμί μου εξουσιαστής.

Κι αυτή τη σκοτεινή βραδιά

της ολεθρίας μου σιγής της εναγούς

ανήκουστες κι ανείδωτες εκ του φωτός

και του νυμφώνος μου εκτός

στιγμές μιας έρημης αγάπης ασφριγούς.

αργυραμοιβός: αυτός που έχει ως επάγγελμα την ανταλλαγή νομισμάτων μιας χώρας με νομίσματα μιας άλλης χώρας, βγάζοντας κέρδος

παννυχίς: ολονύκτια αγρυπνία γιορτής / φρούρισης όλος εσπέρας

οφθαλμός: πανσέληνος

Μεράπι: ηφαίστειο στην Ινδονησία

εωθινός: πρωινός εναγής: που φέρει το μίασμα ενός άγους

ασφριγής: αδύναμος

Μαρία Βρανά-Παπάλα

Συλλογικό έργο «Ανθολόγιο Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου 2023»

Eκδόσεις Reprographics

Πεθυμώ...

Πεθυμώ να κοινωνήσω στη χώρα σου.
Θέλω να γευτώ τις κρυφές σου επιθυμίες
έξω απ’ το βούισμα του κόσμου.
Επιζητώ να γίνω ο πλάτανός σου,
που κάτω απ’ τον δροσερό ίσκιο του
ανάλαφρος θα χορεύεις
με το ποίημά μου πάνω στα φύλλα του
κι εγώ μία κομπάρσος
χωρίς κανένα ρόλο
αφήνοντας το έντονο αποτύπωμά μου,
θα ξεδιψώ με τα ζείδωρα νάματα της μουσικής σου...

Πέρθα Καλέμη

Συλλογικό έργο «Ανθολόγιο Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου 2023»

Eκδόσεις Reprographics

Θάλασσα μου

Θάλασσα μου όμορφη, γαλήνη του μυαλού μου,

χαμόγελο μου ακριβό,

του κόσμου του δικού μου,

λαχτάρα έχω να σε δω,

τα χείλη σου να αγγίξω,

και στο κορμί σου ναυαγός,

ας γίνω,

τη δίψα μου για σένανε,

να σβήνω.

Τον αφρισμένο σου θυμό,

τον νιώθω στο κορμί μου,

πολύχρωμη η γαλήνη σου,

βάλσαμο στην ψυχή μου,

στα γαλανά σου τα νερά, άφοβα βουτώ,

ας χαθώ,

στου βυθού σου τη παγωμένη καρδιά ας σκλαβωθώ.

Ταξίδια αλαργινά, στου κύματος σου την ορμή,

χαράγματα απ' των ύφαλων σου

τη κόψη,

βάλσαμο η δική σου η μορφή,

πάνω μου χτυπά με μανία η βροχή,

μα μένω εκεί,

σα σκαρί λησμονημένο,

στου καρνάγιου τη στοργή".

Θανάσης Καλλονιάτης

Ποιητική Συλλογή «Ταξίδια αλαργινά»

Εκδόσεις Άλφα Πι

Πανσέληνος 

Φεγγάρι μου κοίτα ψηλά

Πανσέληνο έχει η καρδιά

Χέρια ζεστά ποθούν

χάδια γλυκά να βρουν

δρόμος να γίνουνε

γι' αγάπη φωτιά

Φεγγάρι μου να θυμηθείς

Απόψε μή δύσεις νωρίς

και σβήσει η ματιά

χαθεί η αγκαλιά

και τ' όνειρο φύγει χωρίς...

...Να μπορέσω φιλιά

να κεντήσω πολλά

στ' ουρανού σου την αστροφεγγιά...

Σοφία Καριώτου

Αξημέρωτη αυγή

Με τη φωνή σφιγμένη και βραχνή 

 μες της νύχτας το χνούδι τ’ απαλό 

 με τη ματιά σου ξαναμμένη και στεγνή 

 μου 'πες σιγανά, απόψε σε ποθώ.

Η λίμπιντο κόκκινο χτυπούσε 

πυρπόλησες τη σάρκα και το νου 

το εγώ, το κορμί σου λαχταρούσε 

μα η λογική πρυτάνευσε προτού.

Μετέωρος στο πρέπει ή δεν πρέπει 

με τη λαχτάρα συ να καρτερείς 

το πρώτο φιλί του έρωτα που τέρπει 

έτρεξες, μες το σκοτάδι να χαθείς.

Έφυγες πριν καν να σε γνωρίσω 

της φωνής αντίλαλος και των βημάτων 

να ηχούν παράξενα πιο πίσω 

και η σκιά να μοιάζει των θαυμάτων.

Εικόνα, θαμπή να ξεμακραίνει 

μουδιασμένη λιπόθυμη ψυχή 

τρόμος, το είναι σου να δέρνει 

στη μνήμη έμεινες αξημέρωτη αυγή.

Ευστράτιος Π. Καραβασίλης

Έρωτας

    Έρωτας. Έρωτας; Έρωτας!

    Τι να’ ναι άραγε αυτό το περίεργο ουσιαστικό; Είναι κάτι που όλοι ποθούμε; Κάτι που όλοι έχουμε; Κάτι που θα θέλαμε να έχουμε; Μάλλον είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα από μας…

    Από ετυμολογικής απόψεως προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «έρως» και το ρήμα «έραμαι» που σημαίνει αγαπώ. Είναι όμως ο έρωτας αγάπη; Συμπεριλαμβάνεται η αγάπη στον έρωτα; Μπορούν να υπάρξουν χωριστά;

    Και πάλι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές εξηγήσεις και προσεγγίσεις διαφορετικές για τον καθένα μας. Όπως διαφορετικός είναι και ο τρόπος που ερωτευόμαστε. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δηλώνουν ερωτευμένοι με τα πάντα, την ύπαρξη τους, τη φύση, τους άλλους ανθρώπους… Νιώθουν ευγνωμοσύνη για όλα και τα αγαπάνε όλα. Υπάρχουν άλλοι που ερωτεύονται πολύ γρήγορα και το ίδιο γρήγορα τους περνάει. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που φοβούνται να ερωτευτούν κι απ’ τον τόσο μεγάλο φόβο τους φοβούνται ότι δεν βιώσουν ποτέ αυτό το αίσθημα.

    Δεν είναι απαραίτητο να ανήκουμε σε μία μόνο κατηγορία. Μπορεί κατά τη διάρκεια της ζωής μας να περάσουμε από όλες αυτές τις φάσεις. Μπορεί και να μείνουμε στην ίδια για πάντα. Όλα μεταβάλλονται στη ζωή, όπως και στον έρωτα. Τα πάντα ρει που έλεγε κι ο Ηράκλειτος.

    Το θέμα είναι αν θέλουμε εμείς να αλλάξουν όλα. Γιατί στον έρωτα άπαξ και τον νιώσεις δεν μπορείς να μείνεις αναλλοίωτος. Κάποιο κομμάτι σου θα σου πάρει και κάτι θα σου δώσει. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δούναι και λαβείν και δεν θα μπορούσε να γλιτώσει από αυτή την «συναλλαγή» ο έρωτας. Δεν είναι απαραίτητο όμως, εφόσον μιλάμε για πρόσωπα, να γίνουν και τα δύο με το ίδιο άτομο. Όταν ερωτευόμαστε κάποιον δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα μας ωφελήσει αυτό ή θα μας καταστρέψει. Κι όμως σχεδόν κάθε φορά ρισκάρουμε τα πάντα για το αβέβαιο. Γιατί τι θα ήταν η ζωή χωρίς λίγο τζόγο;

    Βαρετή.

  Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ερωτευόμαστε. Για να ζήσουμε μια συναρπαστική ζωή. Να ξεφύγουμε από τη μονοτονία. Αν το καλοσκεφτούμε, όταν είμαστε ερωτευμένοι με κάποιον η ζωή μας αποκτά ένα παραπάνω νόημα και σκοπό. Ζούμε με τη σκέψη του άλλου. Έχουμε κάτι να περιμένουμε, να προσδοκούμε. Κι ας μην υπάρχει ανταπόκριση. Πάλι αυτή η σκέψη, η ελπίδα στο τέλος της φράσης, μας γεμίζει. Γιατί υπάρχει κι ο πλατωνικός έρωτας ή ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε συναναστραφεί με κάποιον για να τον ερωτευτούμε. Κι αυτό είναι το πιο παράδοξο και συνάμα το πιο μαγικό του έρωτα. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και με οποιονδήποτε.

    Λένε ότι αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς. Κι είναι πράγματι αλήθεια. Πόσα βλέμματα αγνώστων δεν έχουν διασταυρωθεί σε ένα λεπτό; Πόσα σκιρτήματα δεν συνέβησαν σ’ αυτό το λεπτό; Δεν χρειάζεται να έχουμε ζήσει με κάποιον όλη τη ζωή μας για να τον ερωτευτούμε. Μπορεί όμως να ζούμε με κάποιον μια ζωή και να μην έχουμε νιώσει ούτε ένα λεπτό έρωτα.

    Κι εδώ έρχεται το ερώτημα του πώς ερωτευόμαστε. Με ποιο κριτήριο θεωρούμε ότι έχουμε ερωτευτεί κάποιον; Γιατί το να αγαπήσεις κάποιον είναι πιο εύκολο. Η αγάπη υπάρχει σε όλες τις μορφές των σχέσεων όχι μόνο στις ερωτικές αλλά, ο έρωτας έχει κυρίως εκεί τη θέση του και είναι πιο δύσκολος να τον νιώσεις. Εκεί ακριβώς έγκειται η μοναδικότητα και σπανιότητά του.

    Μπορεί να ερωτευτούμε κρίνοντας από την εμφάνιση, μπορεί από τις δυνατότητες που βλέπουμε στον άλλον, μπορεί πάλι από την προσπάθεια που θεωρούμε ότι κάνει κάποιος για μας. Μπορεί να ερωτευτούμε σε μια στιγμή κοιτώντας απλά μια εικόνα, βλέποντας κάτι να διαδραματίζεται μπροστά μας. Μπορεί όμως και να μην ξέρουμε γιατί έχουμε ερωτευτεί. Να μην υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Έτσι απλά μια μέρα, να συνέβη. Χωρίς λόγο, χωρίς εξήγηση, χωρίς προειδοποίηση.

    Γιατί έτσι είναι ο έρωτας.

    Απλά συνέβη!

 Ευδοκία Κουρσουμπά

Συλλογικό έργο «Ανθολόγιο Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου 2023»

Eκδόσεις Reprographics

Τριανταφυλλένιο

    Ανεκτίμητη αξία να αγαπιέσαι, βαθύτερη να αγαπάς και ιδανική η αμοιβαιότητα. Όμορφη που είναι η αγάπη... Γαληνεύει η ψυχή και γιορτάζει η καρδιά, ντύνεται την καλή της στολή και ζει στο θαύμα.

    Ετούτη την καρδιά που αγαπά καθόλου δεν την αφορά αν των ερωτευμένων η γιορτή είναι εμπορική και αν υπάρχει ένας άγιος που του αξίζει να τον προσκυνάς. Γιατί, κάθε μικρή αφορμή για να γιορτάζεις την αγάπη είναι μαντίλι που σε προσκαλεί να πιάσεις τη λευκή του άκρη, να μπεις μες στο γιορτάσι της χαράς και στον ρυθμό της να στροβιλιστείς. Κι είναι μια μικρή ευτυχία ένα λουλούδι κατακόκκινο με μια ηλιαχτίδα να χορεύει πάνω στα τρυφερά του ροδοπέταλα. Τι κι αν τα χρόνια φεύγουν και παίρνουν μαζί τους εκείνες τις μικρές τις ψευδαισθήσεις που μόνο με τα νιάτα μοιάζουν ταιριαστές. Μόνο το σώμα παραδίνεται στου χρόνου τη φθορά.

    Μα η καρδιά αποζητά τα δικαιώματά της. Προσμένει πάντα, ανομολόγητα, την κουβερτούλα μιας αγάπης, εκείνης που η παρουσία της ολοχρονίς ζεσταίνει τις νυχτιές και δίνει φως ανέσπερο στις μέρες. Τούτη η Αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής» και πραγματώνει όλα εκείνα τα υπέροχα του ύμνου του Αποστόλου των Εθνών.

    Ευλογημένη η ψυχή που βρήκε τον αληθινό συνοδοιπόρο της. Μα και αν της αγάπης το όνομα κάποιος το καπηλεύτηκε, ορφάνεψε την αγκαλιά και την αγάπη βούλιαξε στο ψέμα, απόστρεψε το πρόσωπό σου απ' τη θέα της. Αυτή δεν ήταν η αληθινή αγάπη. Κάπου αλλού είναι ο ναός της. Άφησε την καρδιά σου ανοιχτή.

    Γιατί, η Αγάπη είναι πάντα εκεί και περιμένει τους προσκυνητές της...

Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου

Εικονοβιβλίο πεζόμορφου ποιητικού στοχασμού «Φωτεινές Γραφές»

Εκδόσεις Γραφή

Έρως

Μεγαλόπρεπος κύκνος
σεργιάνι στους γαλαξίες
τσιμπολογώντας αστέρια
υποκλίνεται,
ταΐζει τ’ άγρυπνα μάτια
χορταίνοντας την πείνα τους
μόνο με πείνα.
Πλημμυρίδες Σελήνες
εγκυμονούν
μισοφέγγαρα φεγγάρια
να ’βρουν οι ποιητές να κρεμαστούν
στο λεπίδι τους
και σ’ άμπωτες,
μ’ ορθάνοιχτους ασκούς
πόντζα λαμπάντα οι καπετάνιοι
σαλπάρουν για Εκείνη
την πανώρια Ελένη
φούντο για ένα της φίλημα
και μπουρλότο στα λιμάνια του κόσμου
π’ αραξοβολούν οι αρρώστοι.
Μεγαλόπρεπος κύκνος
αυτόφωτο πάλσαρ
σύγκορμα δονεί ψυχές
σταυρανασταίνει
και ταπεινώνει το Θάνατο.
Την πένα βουτώ
στο μελανοδοχείο της φλέβας
συνυπογράφοντας
τη μεγαλοσύνη.
Τ’ άλλα μηδέν.

Γιώργος Ναούμης

Βλέμματα...

Κοιτάζονται

κατάματα βαθειά...

σαν να προσπαθούν

να γεμίσουν τις ίριδες

με τον πόθο

που δεν αντέχει άλλο,

κρυμμένος

μέσα στα βαριά

χειμωνιάτικα ρούχα τους

και τρέχει να νοτίσει

τα μέτωπά τους...

Να γεμίσουν τις ίριδες

με σταγόνες κόκκινες,

φωτιάς...

να γίνουν βρόχινες σταλίδες

και να πλημμυρίσουν

τα φωτοβόλα πρόσωπα

με την αλήθεια που κυλά...

Ζεστή αλήθεια...

όπως το χέρι που την αγγίζει

και της σκορπά τη σκέψη...

και της σκορπά τις ενοχές...

Μην έχεις άλλες...

μόνο κοίτα με...

Νίκος Παπαγιαννάκης

Όταν χορεύω

Όταν χορεύω

ζεϊμπέκικο,

δεν την κρατάω

αυτήν απέναντι μου,

μακριά μου.

Δεν την αφήνω μόνη της να τα κοπανήσει

σ’ ένα μοναχικό τραπεζάκι.

Ακούω την αναπνοή της,

ακούω τον χτύπο της καρδιάς της,

το άνοιγμα της

αθόρυβης πόρτας

των πράσινων ματιών της

που κάποτε ερωτεύτηκα.

Το άρωμα εκείνης της βραδιάς

με μουσική της Αλέκας Κανελλίδου

«Άσε με να φύγω».

Όταν χορεύω ζεϊμπέκικο

τη μοναξιά

την έχω μέσα μου,

δεν την σχίζω όπως παλιά

τους φραμπαλάδες της μιας βραδιάς

με αγρασάριστο ήχο.

Την μοναξιά την έχω μέσα μου.

Άκης Πάνου

μέσα από τις φυλακές.

Άγγελος Πάσκος

Απόλυτος έρωτας

Μην τύχει κι απ’ τα μάτια μου σε χάσω,
τ’ άγρυπνα μάτια, κείνα της ψυχής μου!
Καρδιοχτυπώ, μ’ αρνούμαι να ξεχάσω
και τρέπομαι σ’ αγών της προσευχής μου.

Μαχαίρι η φυγή σου και φοβάμαι.
Σαν θα χαθείς, γυμνό θα μείνω τραύμα.
Σου το ’χα πει μες στ’ όνειρο, θυμάμαι.
Κοντά σου η αγάπη μοιάζει θαύμα.

Ξυπνώ και αγκαλιά μου πάλι σ’ έχω.
Η πιο γλυκιά αυγή είν’ το φιλί σου.
Της νύχτας τα παράλογα αντέχω,
αρκεί να ’μαι λουλούδι στην αυλή σου.

Ο πόθος της αγάπης μου φουντώνει
κι ο φόβος μπρος στα μάτια σου μερώνει.

Στέλλα Πετρίδου

Ποιητική Συλλογή «Σονέτα της αγάπης»

Εκδόσεις Άλφα Πι

Έρωτας

Αν με ρωτήσει κανείς τι είναι έρωτας,

θα απαντήσω ότι είναι ένα ωραίο

κόκκινο, μυρωδάτο τριαντάφυλλο,

ωραίο, λόγω της ωραιότητας της αγάπης,

κόκκινο, λόγω του έντονου πάθους,

μυρωδάτο, γιατί ξυπνούν οι αισθήσεις.

Βέβαια το τριαντάφυλλο έχει και αγκάθια,

μικρά ή μεγάλα

τα οποία είναι τα λάθη του έρωτα.

Κρατάμε, μυρίζουμε το τριαντάφυλλο αλλά

προσέχουμε μην μας πληγώσουν τ’ αγκάθια του,

που άλλοτε μας πληγώνουν πολύ

κι άλλες φορές πάλι πιο λίγο.

Χαιρόμαστε απολαμβάνουμε τον έρωτα αλλά

προσέχουμε να μην κάνουμε λάθη τα οποία θα

μας πληγώσουν!!!

Λοιπόν το τριαντάφυλλο κι ο έρωτας

θέλουν προσοχή!!!

Ευστρατία Ι. Σταυράκη-Μπρίμπου

Ο δικός μας έρωτας 

Ο έρωτάς μας γεννήθηκε
μαζί με τ' ανθη της αμυγδαλιάς
μεγάλωνε στου λιμανιού τον κάμπο
πλάι στης θάλασσας τη ζαβολιά

Τον νανουρίζαμε με μπλε φεγγάρια
με τη ροζ πανσέληνο τον ντύσαμε
τον τυλίξαμε σε ένα ουράνιο τόξο
ωσπου... αυτολαβωθήκαμε

Όλοι μας η περιουσία
μόνο δύο λίρες χρυσές
του ήλιου και του φεγγαριού
του ακλόνητου μας γεφυριού

Ψωμί της αγάπης
της μέρας η αυγή,
για δείπνο αγκαλιές
τα χρώματα του ουράνιου τόξου
ανάβουν στο κορμί φωτιές

Τα χάδια βάζουμε σε ένα πανέρι
τα φυτεύουμε στο μπλε παρτέρι
την άνοιξη να ανθίζουν κύματα
να μοσχοβολούν... καρδιοχτυπήματα
γιατί ο έρωτας γεννήθηκε
στου ήλιου και του φεγγαριού τα βήματα

Άρτεμις Τομαή

(η Θαλασσινή)

Προσμονή

Όλο το βράδυ σε περίμενα να ’ρθείς

μ’ αυτό το πείσμα της κλεμμένης προσμονής

Στο λέω σε περίμενα….

Ήτανε τάχα η απουσία σου κενό

Στον κόσμο που ’φτιαξα εσένα καρτερώ

Στο λέω σε περίμενα….

Μα εσύ ’χες φύγει, είχες φύγει μακρυά

πόρτες παράθυρα ήταν όλα σφαλιστά

Γιατί να σε περίμενα…

Απόψε που η νύχτα ξαγρυπνά

τ’ αστέρια χάθηκαν κι αυτά στη σιγαλιά

Στο λέω σε περίμενα….

Κι ήθελα τόσα κι άλλα τόσα να σου πω

της μοναξιάς μου το κρυμμένο μυστικό

Σ' το λέω σε περίμενα….

Έλα και σβήσε απ’ τον χάρτη τα παλιά

τάξε μ’ αγάπη χάδια και φιλιά

Να έρθεις σε περίμενα…

Σε περίμενα…… Να νιώσω ζήτησα γι’ ακόμα μια φορά

με αγωνία τη γλυκιά σου μυρωδιά

Κι ας ήξερα πως χάνομαι…

Σε περίμενα…. Να ’ταν το χνώτο σου επάνω μου ζεστό

Να’ ταν τον χτύπο της καρδιάς ν’ αφουγκραστώ…

Να ’ξερες τι αισθάνομαι…

Σε περίμενα… Μα εσύ αλλού ψάχνεις για τη φωτιά

που οδηγεί σε μονοπάτια απατηλά

Για πες μου ζω ή χάνομαι;

Χρύσα Τσαμπίρα

Λίγο πιο νωρίς λίγο πιο αργά

Αν ήταν λίγο πιο νωρίς

να σ' είχα αντικρύσει!

Δε θα υπήρχε τίποτα

εμάς να μας χωρίσει.

Μα είναι πια πολύ αργά

στην αγκαλιά σου νά μπω.

Σε μια γωνίτσα θα κρυφτώ

και σαν κερί θ' ανάβω.

Ίσως, σε μιαν άλλη ζωή

ξανασυναντηθούμε

και γνωριστούμε απ' την αρχή.

Τώρα πια, τι να πούμε;

Ελένη Χατζημανώλη