Οι συγγραφείς της Ε.Λ.Α. γράφουν με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας

 

Σήμερα, Κυριακή, 11 Μαΐου 2025, γιορτάζει η μητρότητα και η επίδρασή της στον κόσμο. Πρόκειται για μια μέρα αφιερωμένη στην ανιδιοτελή αγάπη της μητέρας και στην πολύτιμη φροντίδα που παρέχει απλόχερα η παρουσία της με βοηθό την καρδιά. Με δυο λόγια, σήμερα τιμάται ο πολυδιάστατος ρόλος της, ο πιο σημαντικός και ο πιο καθοριστικός ταυτόχρονα για την οικογένεια και για όλη την κοινωνία.

Η Ένωση Λογοτεχνών Αιγαίου με αφορμή αυτή την πολύ ξεχωριστή μέρα υπενθύμισης του τόσο σπουδαίου ρόλου της μητέρας στη ζωή του ανθρώπου, γιορτάζει την παρουσία της στον κόσμο και της αφιερώνει ως ελάχιστο φόρο τιμής τις ακόλουθες δημιουργίες  των μελών της.

Καλή σας ανάγνωση!

Μάνα μου…

«Μάνα μου…», ψιθυρίζεις και τα μάτια σου γίνονται σταγόνα θάλασσας στη σκέψη της λατρεμένης της μορφής. Καμιά γιορτή δεν μπορεί να χωρέσει μέσα της την περηφάνια που κουβαλά η καρδιά της. Καμιά γιορτή δεν είναι αρκετή να χωρέσει το ευχαριστώ για τα χρόνια που κανάκεψε τα όνειρα των παιδιών της.

Μάνα! Μια λέξη που κλείνει μέσα της το μεγαλείο της πιο δυνατής αγάπης. Μάνα! Ακούραστη πηγή ζωής. Βουβό το παράπονό της. Βάλσαμο η αγκαλιά της. Αν η αγάπη είχε όνομα, θα ήταν το όνομα των παιδιών της χαραγμένο μέσα της. Η αγάπη της μάνας, είναι η μόνη αγάπη που δεν παζαρεύεται, δεν αμφισβητείται ούτε ξεπουλιέται.

Nα γιατί η γιορτή της μητέρας είναι, μια πολύ προσωπική υπόθεση. Στο βάθρο της τοποθετεί ο καθένας τη μορφή της δικής του μάνας. Εξιλεωμένη και υπερυψωμένη...

Η τιμή σήμερα ανήκει, όμως, και στη μάνα του πολέμου, στη μάνα πρόσφυγα, στη μάνα που παλεύει με την αρρώστια, στη μάνα που κακοποιείται, στη μάνα που δε γέννησε, αλλά η μήτρα της είναι γεμάτη αγάπη. Η καρδιά μας είναι στραμμένη προς την πιο τραγική μορφή ανάμεσά μας, στη μάνα που έχει χάσει το παιδί της. Και το βλέμμα μας είναι στραμμένο στα χέρια εκείνα που απλώνονται άδεια και πικραμένα, γιατί δεν μπορούν πια να αγκαλιάσουν τη δική τους μάνα.

Ευλογημένοι εκείνοι που βρίσκουν ακόμα καταφύγιο μέσα στην αγκαλιά της! Μάνες μας, να είστε γερές και να σας προσέχετε! Έχουμε μεγαλώσει, αλλά πάντα θα είμαστε μικρά παιδιά στην αγκαλιά σας.

Καλή δύναμη σε εσάς τις μωρομάνες! Οι προκλήσεις των καιρών είναι μεγάλες και η ανατροφή των παιδιών ακροβατεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί μιας κοινωνικής τελμάτωσης. Είναι μεγάλη ευθύνη να μεγαλώνεις παιδιά κι ακόμα μεγαλύτερη να μεγαλώνεις καλούς ανθρώπους!

Η αγάπη και η καλοσύνη του κόσμου μεγαλώνει στα δικά μας χέρια! Χρόνια μας πολλά!

Γεωργία Ανδριώτου

Ἡ καλομάνα τῆς Πρωτομαγιᾶς

Βλαστοί ἐκ κλήματος

και βλαστάρια ἐξ αἵματος

Στὸ πεζούλι τῆς αὐγῆς, «Ἀσημο-θώρητη»,
στεκόσουνα κάθε Πρωτομαγιὰ ἀξημέρωτη,
ἄξια κυρὰ κι ἀρχόντισσα νησιώτισσα,
τῆς Μικρασίας μας, πατρός τε καὶ μητρός, βλαστάρι,
προσμένοντας καλῶς νὰ ροβολήσει
ἡ Αὐτοῦ Μεγαλειότης του, ὁ Μάιος
ὅπως τὸν βάφτισε ὁ Ὀβίδιος.

Στὰ νύχια τῶν ποδιῶν ξεμύτιζες,
τὴ νύμφη Μαῖα θύμιζες,
ποὔδωσε ὄνομά στὸν Μάη,
στ΄ ἀνθοβριθῆ περβόλια κατηφόριζες,
μὲς στοὺς ἀνθόφορτους πορτοκαλεῶνες,
νὰ σ΄ εὕρει ὁ μῆνας,
ἀρωγό στῶν δέντρων τίς ἐλπίδες,
δροσοσταλίδα ἔκλαμπρη,
τοῦ Πίνδαρου ἀνθοστεφάνωτη Σεμέλη.

Ἐκεῖ στὸ θαλερὸ περβόλι μας,
ἀνάσαινε ὅλ' ἡ ἄνοιξη,
τὸ παλιὸ κλῆμα βλάσταινε νωρίς,
κι ἐσὺ χλωρὸ βλαστό,
νιόβγαλτο και στυφό,
ἔσπευδες νὰ μάς κόψεις,
τὸν πικρόξινο χυμό του νὰ πασχάσουμε,
ρώμη καὶ σφρῖγος ν΄ ἀντλήσουμε
ἀπ’ τοῦ ἀνθεσφόρου μῆνα τὴν ἰκμάδα.

Βλαστούς καί ἀμπελόφυλλα πλατιά,
ἄγρια ροδαλά τριαντάφυλλα
ἔφερνες πίσω φορτωμένο τὸ καλάθι,
σὰν κανηφόρος κόρη σὲ γιορτὴ Ἀνθεστηρίων
μὲς στὸν χορὸ ἐκπάγλου κάλλους μυστηρίων.

Ἔκανες τὴν Πρωτομαγιὰ μικρὴ τελετουργία,
μέ στοιχεῖα ἀπὸ ἀρχαία καὶ νέα Λαογραφία,
ἀτάκτως ἐρριμμένα μέσα στό κάνιστρό σου.

Ἔπρεπε σὰν ξυπνήσουν τὰ παιδιά,
καί πρὶν γευτοῦν τὸ πρωινό τους,
νὰ βροῦνε στὸ τραπέζι τους
τὰ σύμβολα καλοτυχιᾶς τοῦ Μάη.

Γλυκὸ τοῦ κουταλιοῦ ἀπ΄ τὰ χεράκια σου,
σερβιρισμένο στ΄ ἄσπρο του πιατάκι,
περίμενε νὰ μᾶς γλυκάνει πρῶτο
γιὰ νἆναι ὁ Μάης ἤδιστος.

Βλαστὸ ἀπὸ τὸ κλῆμα μας
καί ροδανθούς τοῦ Μάη
γιὰ κάθε σου βλαστάρι,
εὐωδιαστά σὰν τὴν καρδιὰ τῆς μάνας.

Καὶ τοῦ πατέρα μας
τὸν κρόταφο κοσμούσε
σὰν γιορτινὴ ροδόχρωμη παντιέρα
εὔοσμον τριαντάφυλλο μαγιάτικο.

Πλημμύριζε τὸ αἷμα μας
ἀπ΄ τόν βλαστό χυμούς ζωντάνιας
και ἡ ζωή μας μύριζε ἀγιόκλημα και ρόδο,
ἦταν ὁ Μάης μας γλυκὸς καὶ τριανταφυλλένιος.

Πέρασαν χρόνια δίσεκτα
καὶ τὸ παράδειγμα της,
στὶς ἐθιμικές μου μνῆμες τυπωμένο,
ν ' ἀκολουθήσω ἀποπειράθηκα.

Προσπάθησα ἡ καλή,
μὰ δὲν τὰ ταίριαξα ποτές∙
πότε μοῦ ἔλειπε ὁ βλαστός,
πότε τὸ ρόδο τὸ μαγιάτικο
καὶ φέτος πιὸ πολὺ ξεμάκρυνα,
μονάχα τὸ γλυκὸ δοκίμασα,
ἔτσι γιὰ νὰ κρατῶ ἀσύρματη ἐπικοινωνία
μὲ τὸν ἀνέσπερο οὐρανό της,
στὸν οὐρανίσκο μου τὴν ἀξεπέραστη
τῆς πεθυμιᾶς της γεύση.

Ἂχ Μάνα τῆς Πρωτομαγιᾶς,
κάθε ποὺ ὁ Μάης ξεπροβάλει
ψηλὰ στὸ εἰκονοστάσι τῆς ψυχῆς
μαζὶ μὲ τὴν ἀγέρωχη μορφή σου
φυλάω ἕνα ρόδο τοῦ Μαγιοῦ
κι ἕνα βλαστὸ κληματαριᾶς
γιὰ ν΄ ἀνασταίνω ἀνθηρή τὴ θύμησή σου
μές ἀπ΄ τῆς μνήμης μου τὸ μνῆμα.

Γλωσσάρι
Ἀσημοθώρητη, σύνθετη λέξη, προϊόν λεξιπλασίας: [<Ἀσήμω, τό ὄνομα τῆς μητέρας + θωρώ], αὐτή πού ἔχει ἀσημένια θωριά.
Πασχάζω: τρώω ὅπως τὸ Πάσχα

Εὔα Ἀρβανίτη Μιχαλοπούλου

Μάνα Μου!

    Σε έβλεπα να γίνεσαι φως,
εκεί που το πρωινό γεννιέται απ΄ το άγγιγμα και την αγκαλιά
και ήξερα πως ήσουν εσύ,
η αρχή κάθε ανάσας μου.
Σ’ έβλεπα με τα χέρια σου να μαζεύεις τον ήλιο, να μαζεύεις τον κόσμο, και να τον κάνεις χάδι πάνω στο σώμα μου.
Σ’ άκουγα με τη φωνή της σκέψης σου να μιλάς στα πουλιά
και να τα μάθαινες να μου τραγουδούν την ελπίδα
    Κάθε μέρα και κάθε νύχτα περνάς αθόρυβα μέσα απ’ τη ζωή μου,
μα όσο αθόρυβα κι αν περνάς, κάθε μου βήμα είχε τ’ όνομά σου.
Είσαι το νερό στο ποτήρι μου,
η σκιά στο μεσημέρι μου,
είσαι το φως που δεν ζητά τίποτα, μόνο να υπάρχει.
Είσαι το σώμα που δεν φοβήθηκε τον πόνο,
η καρδιά που χτύπησε διπλά για να ζήσω εγώ.
Είσαι η ζεστή αγκαλιά,
που στέκεται μπροστά στους χειμώνες για να μη μ’ αγγίξουν.
Σου έφερνα λάθη, μα τα έκανες χώμα
και πάνω τους έφτιαχνες δρόμους για να ξαναπερπατώ.
Ποτέ δεν ζήτησες στεφάνι
κι όμως σου ανήκει κάθε άνοιξη.
Αν γυρίσω ποτέ στο αρχέγονο σημείο,
εκεί που ξεκινά η ζωή, στη μήτρα του κόσμου,
θα ζητήσω να σε ξαναβρώ, μέσα σ’ εκείνο το βλέμμα, που είχε την απάντηση πριν να ρωτήσω.
Και τώρα που στέκομαι στη μέση του χρόνου
και στο κέντρο της απουσίας σου,
σε κρατώ μέσα μου σαν χτύπο από καμπάνα εκκλησιάς
και σαν ρίζα ενυδρωμένη που αναπνέει ζωή

    Και κάθε που γράφω, κάθε που μιλώ, σ’ εσένα επιστρέφω,
στη λέξη «Μάνα», στη «Μάνα μου»,
που δε γερνά, δε ξεχνά και δεν τελειώνει ποτέ!

Μαρία Βρανά-Παπάλα

Η πατρική μου κούλα*

Στη γη του Λαψαρνιώτικου πετρόχτιστου βουνού
στέκει για χρόνους και καιρούς η πατρική μου κούλα
σ ‘ άξαφνο σκίρτημα καρδιάς ήρθε ξανά στο νου
και λές σα θάμα θάρρεψα πως έγινα παιδούλα.

Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο του πίσω μπαλκονιού
ξανάδα στα μεσούρανα τον ήλιο, την αυγούλα
κι ένοιωσα στα μαλλάκια μου το χάδι του χτενιού
που με τ’ αβρά χεράκια της με χτένιζε η μανούλα.

Πέρα στ’ αλώνι βρέθηκα στα στάχυα του σταριού
τότε που παίζαμε παιδιά μαζί με την Αστρούλα
ώσπου στα ράχτα να φανεί το φως του φεγγαριού
και λίγο πριν να κοιμηθώ να πω την προσευχούλα.

Σ΄ ένα ξαγνάντεμα φυγής όνειρου μακρινού
στις θημωνιές ξεχύθηκα καθώς παλιά μικρούλα
λαχτάρα λες ακράτητη στα τρίσβαθα του νου
προσκυνητάρι απέθαντο στην πατρική μου κούλα.

(*) Κούλα: Εξοχική κατοικία, συνήθως δίπατη. Στο ισόγειο οι ξωχάρηδες αγρότες αποθήκευαν τις σοδειές τους (λάδια, στάρια, καπνά, κ.λ.π.) Ο όροφος με το τζάκι
φιλοξενούσε την πατρική οικογένεια.

Πέρθα Καλέμη

Μάνα
Στην Μάνα μου, που πρόσφατα αναχώρησε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή…

Δίπλα μου στα δύσκολα, τα
μάτια μου κλειστά,
της νιότης μου οι στοχασμοί
δεν μ' άφηναν να δω,
τους φόβους σου, τα δάκρυα,
παρηγοριά δική σου,
μανούλα μου σαν γύριζα
χαράματα θαρρώ.

Δυσβάσταχτο στις πλάτες σου,
το βάρος το δικό μου,
το σήκωνες, δε γόγγυζες, δεν
έβγαζες μιλιά,
το μονοπάτι το λοξό ακόμη κι
αν επήρα,
εκεί ήσουν εσύ, με κράταγες
σφιχτά.

Φωτιά ήταν τα νιάτα μου, χαλάζι
και πλημμύρα,
σύ, βράχος ασάλευτος, σε κύμα
ωκεανού,
να περιμένεις άμπωτη που σου
τάξε η μοίρα,
αγκάλη να προσφέρεις και
μόσχο σιτευτό.

"Μάνα μου πάει πέρασε, ετούτο
το κακό,
δρόμο στρωτό πωρπάτησα ήρθα
να σε χαρώ".
Χαμόγελο στα χείλη σου, γλύκα
στη καρδιά σου,
μα αδύναμο το σώμα, άσπρη
η κεφαλή,
αλίμονο σε μένανε, ο άμοιρος
δε είδα,
του χρόνου τα καμώματα
περνάν σα μια στιγμή.

Θανάσης Καλλονιάτης

Ποιητική Συλλογή «Πρώτα Βήματα»

Εκδόσεις Άλφα Πι

Μάνα

Αφιερωμένο σ’ όλες τις μάνες του κόσμου, στις γυναίκες που μου έδωσαν παιδία και ειδικότερα στη μάνα μου που μ’ έφερε στη ζωή.

Μάνα: Μια λέξη είναι τόσο δα μικρή
μέσα της άπειρη, δύναμη κρυφή
με δυο συλλαβές τόσο απλά γραμμένη
με το αιώνιο θαύμα της ζωής δεμένη.

Μάνα: ταγμένη είσαι ν’ αγαπάς με πάθος
αγκαλιά ζεστή, τ’ ουρανού έχει το πλάτος
χάδι τρυφερό, νανούρισμα απαλό
της αγάπης το μητρικό φιλί ζεστό.

Μάνα: Εσύ με πόνους πάντα μας γεννάς
ποτέ τις προσταγές της φύσης δεν ξεχνάς
μάχεσαι σκληρά, μ’ αγάπη και με πείσμα
συνέχεια να δώσεις, στης ζωής το νήμα.

Μάνα: Η ζωή απ’ τους μαστούς σου στάζει
λαίμαργα, κάθε βρέφος τη θηλάζει
η φύση στους ώμους σου στήριξε την ελπίδα
και τη συνέχιση στης ζωής την αλυσίδα.

Μάνα: Τον φόβο μες το θάρρος τον τυλίγεις
πίσω δεν έκανες, ποτέ σου δεν λυγίζεις
με βήματα ορθά μπροστά μας οδηγείς
με χέρια στιβαρά πάντα μας κρατείς.

Μάνα: Αν απ’ το γάλα σου κάποτε στερέψεις
με τις ίδιες σάρκες σου, προθύμως θα μας θρέψεις
τις πίκρες που η ζωή κάθε μέρα φέρνει
με το μητρικό χαμόγελό σου τις γλυκαίνει.

Μάνα: Ζώης δροσιά κι’ αστείρευτη πηγή
σε υμνούν και σε δοξάζουν όλου του κόσμου οι λαοί
μικροί μεγάλοι, το φέγγος σου θαυμάζουν
μ’ αγάπη και στοργή όλοι σ’ αγκαλιάζουν.

Μάνα: Συ που τα παιδιά στον κόσμο δίνεις
την συνέχεια κρατάς ποτέ δεν την αφήνεις
αγγελική έχεις τη μορφή κι’ ολονών είσαι αγαπημένη
στον αιώνα τον άπαντα να ‘σαι ευλογημένη!

Ευστράτιος Π.Καραβασίλης

Μάνες

    Είναι καιρός τώρα που τις μάνες συλλογίζομαι. Τις μάνες της κοιλιάς, αυτές της αγκαλιάς κι εκείνες της καρδιάς, που τέκνα τους είναι όλου του κόσμου τα παιδιά.

    Τη μάνα που το ρούχο της έκανε στρώμα στο κρύο μάρμαρο ενός μνήματος, για να πλαγιάσει το μικρό της.

    Τη μάνα-σύμβολο, που ύψωσε χέρια-φτερά, να ταξιδέψουν ως τον ουρανό μία δικαίωση και που η ψυχή της σιγαλά για πάντα θα αιμορραγεί.

    Τη μάνα τη «δική μας» και την «ξένη», μάνες όλες, που ανατέλλουν το πρωί πριν απ' τον ήλιο κι αργά τη νύχτα βασιλεύουν, με σώμα ακούραστο και με καρδιά που ακόμα στα όνειρα των σπλάχνων τους περιδιαβαίνει.

    Τη μάνα την περήφανη για τα καμάρια της, κι αυτή που αναρωτιέται καθημερινά πού έχει κάνει λάθος -και φορτώνεται το κρίμα που δεν της ανήκει-.

    Εκείνη που πονάει, μα το δάκρυ καταπίνει, να μην υγράνει το ασπράδι στου παιδιού της την ψυχή. Κι αυτή που η αγκαλιά της έχει μείνει ορφανή, κι όμως, το όνομα του σπλάχνου της κάνει ονειροφυλαχτό και συνεχίζει…

    Τη μάνα που ολομόναχη ανασταίνει τα παιδιά της, κάνοντας το δικό της το χαμόγελο ουράνιο μάννα. Κι εκείνη που δεν είναι πια εδώ κι η απουσία της δαγκώνει την καρδιά. Τη μάνα που θα φύγει, κι έρχεται πικρό το δειλινό, μα με ένα γέλιο της ξαναγεννάει το ξημέρωμα.

    Λίγα λουλούδια αφήνω στην ποδιά της καθεμιάς τους κι ένα «ευχαριστώ». Και προσκυνώ!

Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου

Εικονοβιβλίο πεζόμορφου ποιητικού στοχασμού

«Φωτεινές γραφές»

Εκδόσεις Γραφή

Η γιορτή της μητέρας

    Γιορτάζεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαϊου, στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες. Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη μητέρα και στη μητρότητα.

    Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με την Εορτή της Υπαπαντής του Ιησού Χριστού (2 Φεβρουαρίου), τότε που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμάει την Παναγία με τον Ιωσήφ που πηγαίνουν τον Ιησού Χριστό στο Ναό για ευλογία, αφότου περάσουν 40 ημέρες από τη Γέννησή Του.

    Από τη δεκαετία του 1960 καθιερώθηκε η γιορτή της μητέρας στη δεύτερη Κυριακή του Μαϊου, όπως γίνεται σήμερα. Φέτος, η Γιορτή της μητέρας είναι την Κυριακή 11 Μαϊου 2025.

    Μητέρα και μητρότητα! Δύο λέξεις ιερές. Η Γιορτή της Μητέρας αποτελεί μια παγκόσμια υπενθύμιση του πολύπλευρου ρόλου της μητέρας, από τη βιολογική προσφορά μέχρι την καθημερινή στήριξη και διαπαιδαγώγηση των παιδιών της. Μια μέρα με συμβολικό, κοινωνικό και συναισθηματικό χαρακτήρα, στην οποία οφείλουμε να αποδώσουμε φόρο τιμής στις γυναίκες που δίνουν ζωή και νόημα στην οικογένεια.

    Η μητέρα είναι σε συνεχή επαγρύπνηση και αγωνία για τα παιδιά της,- και για τα εγγόνια και τα δισέγγονά της ακόμα-, από τη στιγμή της σύλληψης του εμβρύου της έως ότου φύγει από τούτον τον μάταιο κόσμο.

    Καθημερινά, δίνει τη μάχη, προκειμένου να φέρει εις πέρας τη δύσκολή της αποστολή για το καλό της οικογένειάς της.

    Το φαινόμενο της μητρότητας είναι έντονο πολύ ακόμα και στα ζώα. Ας τολμήσει κανείς να αγγίξει, ή να πειράξει τα μικρά ενός ζώου, άγριου ή ήμερου, πτηνού ή θηλαστικού, η μάνα θα του επιτεθεί, ώστε να προστατέψει τα μικρά της!

    Κι αλίμονο στα παιδιά που δεν γνώρισαν μητέρα, που την έχασαν νωρίς… Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για την ομαλή τους ψυχική ανάπτυξη.

    Είχε δείξει η τηλεόραση πριν από μερικά χρόνια, ένα ντοκιμαντέρ αναφορικά με τις άσχημες συνθήκες που ζούσαν κάποια ορφανά παιδιά σ’ ένα ορφανοτροφείο σε γειτονική χώρα. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού τα έδερναν κι αυτά κλαίγοντας φώναζαν τη λέξη «μαμά», στη γλώσσα τους εννοείται! Πόση δύναμη έχει αυτή η λέξη! «Μάνα, μητέρα, μαμά»! Λέξη ιερή!

    Ηρωϊδες μεγάλες είναι οι μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες! Αυτές από τώρα έχουν το άγχος για το τι θ’ απογίνουν τα παιδιά τους όταν θα φύγουν από τούτον τον μάταιο κόσμο! Αλήθεια, τι μεγάλο σταυρό σηκώνουν οι μανάδες αυτές και τι μεγάλη αγωνία αισθάνονται καθημερινά και τι τεράστια υπομονή που πρέπει να έχουν!

    Επίσης μεγάλες ηρωϊδες είναι η μητέρες που βρίσκονται στα νοσοκομεία, στο προσκεφάλι των παιδιών τους που είναι άρρωστα, ή τραυματισμένα, καθώς και οι μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους, είτε από ανίατες αρρώστιες, είτε σε τροχαία δυστυχήματα, κ.λπ. Η ασθένεια και ο χαμός του παιδιού είναι αβάστακτος πόνος!

    Ας μην ξεχνάμε όμως τη Μεγάλη Μητέρα όλων μας, την Παναγία, τη Μητέρα του Χριστού, η οποία έζησε όλον τον πόνο του Μαρτυρίου και της Σταύρωσης του Μοναχογιού Της! Και που την αξίωσε ο Θεός να ζήσει και τη Μεγάλη Χαρά της Αναστάσεως Αυτού!

    Η Παναγία δε ζει στον Ουρανό, αλλά ζει καθημερινά στη Γη, κοντά στα προβλήματα του κόσμου, προστατεύοντας όλα τα παιδιά και δίνοντας δύναμη στους οικείους τους! Η Παναγία θα πρέπει να είναι το πρότυπο όλων των μαμάδων!

    Και του χρόνου, με υγεία, χρόνια πολλά στις μανούλες όλου του κόσμου, να τις δίνει ο Θεός δύναμη να μεγαλώνουν και να καμαρώνουν τα παιδιά τους.

Ευστρατία Μπρίμπου-Σταυράκη

«ΜΑΝΑ» θα της έλεγα.

Βιαστικά,
το αποφάσισα,
όπως και τόσες άλλες βιαστικές αποφάσεις
στη ζωή μου
μια στιγμή και τέλος.
Το βράδυ, όταν η μνήμη παίζει
άπαιχτα παιχνίδια.
«Εσύ έφυγες, τώρα αυτή θα πάρει τη θέση σου.»
Την επομένη
στο δρόμο έκανα πρόβες
«μάνα», θα της έλεγα.
Και στο νου μου εσύ,
ξερά χείλη με λίγο σάλιο στην άκρη,
μάτια κομμένα,
λίγο πριν κοπούν με κοπτικό μαχαίρι.
Μαλλιά που τα παίρνει ο άνεμος και
ποιος ξέρει
πού τα πηγαίνει.
«Φεύγω και όταν φύγει, φωνάξτε με.»
Μεσάνυχτα στα τρένα με παντόφλες
στραβοπατημένες.
Στα καπνά, κι εγώ κάτω από το κάρο.
«Δεν μ’ αγαπάς»
«Μα πόσες φορές στο είπα σ’ αγαπώ»
Ένα γράμμα και μέσα ένα κατοστάρικο.
«Αγαπημένο μου παιδί, υγείαν έχω και υγείαν ποθώ δια εσένα…..»
«Μάνα» θα της έλεγα.
Και στο νου μου η σύριγγα τότε που
τρυπούσα τη κοιλιά σου,
ινσουλίνη τόσες γραμμές.
«Τώρα τελευταία δεν μ’ αγαπάς.»
«Μα πόσες φορές στο είπα σ’ αγαπώ.»
«Μάνα» θα της έλεγα.
Κι εκεί πάνω στο δρόμο μου
ο βουβός Νικολάκης.
Και τότε
ξαφνικά
έγινα κι εγώ
βουβός.

Άγγελος Πάσκος

Μάνα

Είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα.
Χρόνια τα χρόνια μου περνούν από μπροστά μου
σαν χελιδόνια του Μαγιού να μου θυμίσουν
μιαν άνοιξη καινούρια πως με κλέβει.

Μα ’ναι το βλέμμα μου αγέρας, με σκορπάει
σε μονοπάτια σκοτεινά μιας ξένης νιότης,
μιας ξεχασμένης παιδικής ψυχής συνήθεια,
που όμορφα, νοσταλγικά μακριά κυλάει.

Κι είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα
κι εγώ παράξενα στον κόσμο αυτόν βαδίζω.
Σέρνομαι, χάνομαι, δειλός και τρομαγμένος,
πιόνι αόρατου χεριού, και πώς αλλάζω.

Ψάχνω το χέρι σου στην αγκαλιά μου μέσα,
ψάχνω να το βρω στην καρδιά μου φυλαγμένο
όπως παιδί στο χάδι του περιπλανιόμουν,
μα δεν το βρίσκω, δεν το βρίσκω.

Ξέρω σε πόνεσα πολύ, το ξέρω, φταίω.
Δάκρυ το δάκρυ μου κυλά και πώς κρυώνω.
Γείρε κοντά μου να σε δω, μη φεύγεις, στάσου!
Κι αν παραπάτησα, μπροστά σου γονατίζω.

Είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα
και στο ταξίδι του πολλά τα μονοπάτια.
Χάθηκα στις κακοτοπιές και τρέμω, κοίτα!
Μικρός κι αδύναμος τη μοίρα μου να ορίσω.

Μα ξέρω είσαι εδώ, το νιώθω, πάντα,
ακοίμητος φρουρός κοντά μου στέκεις,
τα βράδια μου εσύ τα νανουρίζεις
και με προσέχεις, με προσέχεις.

Δύναμη κλέβω και μεθώ κοντά σου, μάνα.
Πάλι στο πλάι σου τον κόσμο ζωγραφίζω,
ουράνιο τόξο, που μετά την καταιγίδα
πανιά ανεμίζω και προχωρώ.

Στέλλα Πετρίδου

Ποιητική συλλογή «Μίλα μου γι' αγάπη»

Εκδόσεις Άλφα Πι

Η γιορτή της μητέρας

    Η γιορτή της μητέρας είναι αφιερωμένη για τιμή και εκτίμηση στη μητρότητα και τις θυσίες και την αγάπη που προσφέρει στα παιδιά της και γιορτάζεται σε περισσότερες από 50 χώρες.

    Στην Ελλάδα φέρει μία ιδιαίτερη χροιά από τις θρησκευτικές ρίζες. Η σύγχρονη γιορτή της μητέρας έχει ρίζες από την αρχαιότητα όπου γιορτάζονταν η Γαία η μητέρα γη και η Ρέα γνωστή ως μητέρα των θεών λατρεύονταν τις θεότητες γέννησαν και έθρεψαν τον κόσμο. Αυτές οι γιορτές τιμούσαν τη γονιμότητα και την αναπαραγωγή στη φυσική δημιουργία. Στην σύγχρονη Ελλάδα ξεκίνησε το 1929 συνδέοντας με την γιορτή της Υπαπαντής 2 Φεβρουαρίου όπου η εκκλησία τιμά την Παναγία που πήγε σε σαράντα μέρες τον Ιησού στον ναό. Αυτή η παράδοση αντανακλά τον σαραντισμό στις μητέρες της ορθόδοξης θρησκείας. Το 1960 άρχισε να ενισχύεται η γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη από τη δυτική παράδοση.

    Καθιερώθηκε διεθνώς η γιορτή της μητέρας από την ΗΠΑ αρχές του 20ου αιώνα από την Άννα Τζάρβις που ήθελε να τιμήσει την μητέρα της και όλες τις μητέρες του κόσμου. Η προσπάθεια της σαν αναγνώριση επίσημη γιορτή της μητέρας το 1914 από τον πρόεδρο Γούντροου Ουίλσον.

    Η γιορτή της μητέρας τις Ηνωμένες πολιτείες συνδέεται με τον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο για το βαρύ πένθος προς σε εκείνες τις μητέρες έχασαν τα παιδιά τους.

    Τη δεύτερη Κυριακή του Μάη οι χώρες που την γιορτάζουν: ΕΛΛΆΔΑ, ΑΥΣΤΡΑΛΊΑ, ΗΝΩΜΈΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΊΕΣ, ΚΑΝΑΔΆΣ, ΔΑΝΊΑ, ΤΟΥΡΚΊΑ, ΦΙΛΑΝΔΊΑ, ΒΈΛΓΙΟ, ΙΤΑΛΊΑ, ΙΑΠΩΝΊΑ. Στην Ιαπωνία τιμούνται οι μητέρες μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και κατά παράδοση έγιναν ένα κόκκινο γαρύφαλλο όταν το παιδί της ήταν ζωντανό και άσπρο όταν το παιδί της είχε σκοτωθεί ή πεθάνει.

    Στην ΑΓΓΛΊΑ από τον 16ο αιώνα υπήρχε η γιορτή της μητέρας που τα παιδιά πήγαιναν στην οικογενειακή τους εκκλησία γνώση ως μητρική εκκλησία την Τετάρτη Κυριακή της Σαρακοστής!

    Στη ΓΑΛΛΊΑ το 1920 η κυβέρνηση άρχισε να απονείμει μετάλλια τις μητέρες οικογενειακών από πολλά μέλη για την ανοικοδόμηση του πληθυσμού που χάθηκαν πολλές ζωές από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η κυβέρνηση κήρυξε την τελευταία Κυριακή του Μάη η ημέρα της μητέρας!

     Στην ΙΣΠΑΝΊΑ η γιορτή της μητέρας γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή του Μάη!

    Στο ΜΕΞΙΚΌ γιορτάζεται η γιορτή της μητέρας 10 Μάη και είναι οικογενειακή παράδοση που συνηθίζεται τα παιδιά να πηγαίνουν παραμονή της γιορτής δηλαδή 9 Μάη στην μητέρα τους να την τιμήσουν. Βασικό στοιχείο είναι η πανηγυρική διαδικασία!

    Στην ΑΡΓΕΝΤΙΝΉ τη δεύτερη Κυριακή του Οκτώβρη. Στο ΛΊΒΑΝΟ πρώτη Κυριακή της άνοιξης, ΝΌΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ πρώτη Κυριακή του Μάη στην Σουηδία τελευταία Κυριακή του Μάη και στην ΣΕΡΒΊΑ δύο εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα. Στην ΙΝΔΊΑ οι ινδουιστές ένα δεκαήμερο του Οκτώβρη προ τιμή στης θεϊκής μητέρας τους της Ντράγκα που γιορτάζεται επίσημα 10 του Μάη. Στην ΤΑΪΛΆΝΔΗ γιορτάζεται 12 Αύγουστο λόγο της βασίλισσας Σικιρίτι. Στην ΑΙΘΙΟΠΊΑ συγκεντρώνονται το φθινόπωρο μιας πολυήμερης γιορτής που τιμά την μητρότητα. Σε κάποιες χώρες την τιμούν την γιορτή της μητέρας με αργία όπως η ΚΌΣΤΑ ΡΙΚΑ της 15 Αυγούστου την ίδια μέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη ΓΕΩΡΓΊΑ 8 Μαρτίου στη ΣΑΜΌΑ δεύτερη Δευτέρα του Μάη.

    Η κάθε χώρα τιμάει την ημέρα της μητρότητας με ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο της άσχετα με την ημερομηνία. Φέτος όσες χώρες γιορτάζουν τη γιορτή της μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μάη που είναι 11 του μηνός ας ευχηθούμε χρόνια πολλά σε εκείνες που αγωνίζονται καθημερινά ή κάθε μία με το δικό της τρόπο! Και μην ξεχνάμε τις μητέρες που είναι στη γειτονιά των Αγγέλων!

Δέσποινα Τζαννή

Έτσι σε θυμάμαι 

Απ' το χιόνι λευκότερη, αγνή 

η αγάπη της καρδιάς σου 

γλυκιά πνέει αύρα 

η κάθε σου αγκαλιά 

ποταμός ζεστασιάς πλουσιότερη 

του ήλιου η ματιά σου 

Δάκρυ ακριβό που σεληνοφεγγει

σε κάθε μαύρη σκιά 

Οίνος γλυκός που ρέει,

σαν λάβα κρατήρα

τα λόγια σου ΜΑΝΑ γλυκιά 

Σαν Αυγή προβαίνεις 

τη γη μου να φωτίσεις 

τα όρη υπερβαίνεις 

τους πόνους μου να σβήσεις 

Χορός των κύκνων το χαμόγελο σου

να μη σβήσει ποτέ ζητώ,

μα έσβησες και μ'αφησες μόνη 

με της αγάπης σου το φυλαχτο 

Αχ, ΜΑΝΑ, να ήσουν εδώ 

να διαβάσεις από εμέ 

της αγάπης μου 

για σε το πλεχτό!

Άρτεμις Τομαή

(η Θαλασσινή)

Του στερνουπαίδ’

    Χέργια ρουζιασμένα, γιουμάτα τσλίδες. Τσι μάνα, μ’ όσ’ δύναμη τς απόμεινει, του πουρνό ανασηκώνουνταν και του βλέμμα τς σκάλιζε τουν ορίζουντα ν’ αντικρίσ τν γνώριμ’ μουρφή του τσυρ-Στέφανου. Εξηντάρς… μι παλάμις γεμάτγις κάλους και πήχς αδρούς απ’ τν αρμιγή. Δλιμένος μα τς ακούραστους. Του στιρνό απ’ τα πδγιά τς. 

    Σαν αγκαστρώθκη γ’η μάνα τς την ημάλουνει: «Τρεις κόρεις έχς παναθιμά σει... Αμ τώρα!... Σαν πας για τν τέταρτ’ τι λουγιά θα τς προικήσεις μ’ λέγς;». Τα κορίτσια τς, μπα! σπδάσαν… μα …παντρεύτκαν κι απόμναν στς χαρές τς μαργιόλας πρωτεύγουσας. Γίνκαν Καστρινές. Μαύρη πέτρα ρίξανε ξωπίσω κι ας χήρεψε γ’η δόλια. Τί κι αν τς προίκησει με τν προυκουπή τς; Όχ’… Όχι! Δεν του ’χει σι τιμή να τς έχν υποχρέωσ’. Μέχρι που ήταν όρθιγια, έφτου! Ούλα τα’ καμει… 

    Μόλς γύριζει απ’ τα πρόβατα, ο κυρ-Στέφανος δεν πάγαινει ούτε στ’ γναίκα τ’, μηδέ στα βλαστάρια τ’. Άλλαζει μάνε μάνι και πάγαινει καρσί να την εδεί. Τσ’ έδουνα πάγουνει γι’ο χρόνους! 

    Η μάνα θμόταν του μουρέλ που φάσκιουνει σιαπάνου τς σαν υπάγαινε στς λιές. Ταλιπωρημένα χρόνια… μα τσ όμουρφα, ταπνά... Σαν τς χαμογέλαγει, έβλεπει ουμπρός τς θαρρείς κείνο του φαφούτκο που τράβαγει’ πίμουνα τν πουδιά τς γυρεύγοντας στου στήθους τς παρηγουργιά· τσ’ εκείν’ όλο τσι απόδιουχνε μι περίσγια έγνοια για τς πάστρεις και για τς δλειές που δεν απουσώνουνταν… «Στάσ’ μουρέλιμ· Στάσ’ να προυκάνω!» Τσ’ εκείνους όμους… έμπινει θαρρείς στου ρόλο τ’ αντικρίζουντας το καθάργιου νεανκό τς πρόσουπο. Εκεινής που τον νανούρζε, τον παρηγόραγει σαν χαμώπεφτει και πλήγιαζει τα γόνατα τ’ απ’ του σκανταλιό. 

    «Γι’ έλα δω τσυρα-Ευτέρπ’ να φαγς τν σούπα που σου τοίμασα. Φάγει! Δεν θέλου νάζια! Να καρδαμώσς να βγούμε στς λιούδις αντάμα…» «Άιντι πάμει για μπανέλ… Άσει τς ντρουπές ντε! Σύ ’σει του μουρέλιμ τώρα… Του κατέχ’ς;» Ε ρει… τσ’ άμα τν έβλειπει τσι πόνα… αρχίνιζει στου λιφτό τα χουρατά: «Σώπα μανούδα’ μ’ συ! Κάμει κουράγιου και θα τ’ σελώσω φέτους τν φουράδα… Όπλεις! Τσ’ όλη γ’η’αγορά θα χ’ να λέγει για τν καβαλάρσα! Πουτάμια γ’οι σαμπάνιες στου γιόρουκλου…». Τσ’ εκείν’ όλο τσι χαμουγέλα κρατώντας του χέρ’ τ’ όσου μπόριγει σφιχτά, ώσπουνταν παρέδουκει τν ψυχούλα τς σ’ αλαργινά τεκμελίκγια… έτσ’ ανιπαίσθητα τσ’ ρηνικά...

Χρύσα Τσαμπίρα

Ευχολόγιο

Του νεογέννητου η μυρωδιά
Του μωρού το κλάμα
Του μικρού παιδιού η αγκαλιά

Οι σταγόνες της βροχής
Η αύρα της αυγής
Της θάλασσας το απέραντο γαλάζιο
Οι λέξεις που ψάχνω για να βρω
Τι είσαι παιδί μου για μένα
με λόγια να εκφράσω

Της απόλυτης χαράς τη μέθη
Του ονείρου το συναπάντημα
Της ύπαρξης σου η έξαρση
Σε ένα χαμόγελο τα κλείνω και στο χαρίζω
Φυλαχτό σου να το 'χεις

Ένα ζευγάρι φτερά
δώρο σου κάνω
Για να πετάξεις εκεί που θα σε πάνε τα όνειρα σου

Της ευτυχίας τα δάκρυα
Μύρο τη στράτα σου να ράνω

Βότσαλα σου δίνω
στις τσέπες σου να κρύψεις
Ένα ένα να τα πετάς από όπου περάσεις
Αν θελήσεις πίσω να γυρίσεις
σημάδια να τα ‘χεις

Οι χτύποι της καρδιάς
Των ματιών η λάμψη
Η λαχτάρα της προσμονής
Του γέλιου η μελωδία

Ευχές από εκείνο το κορίτσι που έγινε μάνα
τη ζωή σου ν’ αγκαλιάσουν

Χάιδω-Ειρήνη Χατζημιχάλη