Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Είναι μια μέρα εορτασμού για τα αναρίθμητα επιτεύγματά της στην πορεία του χρόνου, μια μέρα τιμής για τους πολλαπλούς ρόλους της και την πολυσήμαντη προσφορά της. Είναι όμως και μια μέρα υπενθύμισης του αδιάκοπου αγώνα της για ισότητα, για ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες. Η 8η Μαρτίου είναι οπωσδήποτε μια μέρα διεκδίκησης των δικαιωμάτων της.
Η Ένωση Λογοτεχνών Αιγαίου, με αφορμή αυτή την ξεχωριστή ημέρα αναγνώρισης της διαχρονικής συμβολής της γυναίκας στην οικοδόμηση μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, πιο ειρηνικής και πιο ισότιμης, καταθέτει ως ελάχιστο φόρο τιμής τα ακόλουθα ποιήματα και πεζογραφήματα των μελών της.
Καλή σας ανάγνωση!
Το όνομά μου είναι Γυναίκα
Θα μου επιτρέψετε να συστηθώ ξανά. Είναι επιτακτική ανάγκη σε μια εποχή που με κακοποιούν, με βιάζουν και με δολοφονούν. Το όνομά μου είναι Γυναίκα. Είμαι η ίδια Γυναίκα που μέσα στην ιστορία έχω σηκώσει στους ώμους μου τις χαρές και τις λύπες του κόσμου. Με έχετε ταυτίσει με το μεγάλωμα των παιδιών μου, με πρώτο και πιο σημαντικό ρόλο μου αυτόν της μάνας. Και έχετε δίκιο.
Είμαι Μάνα! Είμαι η μάνα της ειρήνης. Αυτή που σηκώνει στα φτερά της το παιδί της για να του μάθει να πετάει ψηλά και να κατακτήσει τον κόσμο που ονειρεύεται. Είμαι η μάνα της προσφυγιάς. Αυτή που κουβαλάει στον κόρφο της το παιδί της για να το προστατέψει από τη φωτιά, τη στάχτη και τον θάνατο.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτός ο ρόλος που μου δίνει υπόσταση και ταυτότητα. Είμαι μαζί σύντροφος και ερωμένη. Είμαι κόρη κι αδελφή.
Ναι, έχω δικαίωμα στην ευτυχία.
Έχω δικαίωμα σε μια συντροφική ζωή, με τον σεβασμό που μου αξίζει.
Έχω δικαίωμα σε μια μοναχική ζωή, όταν ο συμβιβασμός δε χωράει μέσα της.
Έχω δικαίωμα στα μικρά και μεγάλα όνειρα και να ορίζω με αξιοπρέπεια τα βήματά μου.
Έχω δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κορμιού και της καρδιάς μου. Να νιώθω ελεύθερη να κουμαντάρω τη ζωή μου.
Δεν είμαι κτήμα κανενός! Δεν είμαι αντικείμενο που το αποκτά κάποιος από ματαιοδοξία ή το θεωρεί δικό του με τη βία, την κακοποίηση, τον φόβο, ακόμα και τον θάνατο!
Θέλω η κόρη μου να μεγαλώσει και να είναι μια γυναίκα ελεύθερη κι ευτυχισμένη!
Θέλω να μεγαλώνω κι εγώ με τις ρυτίδες μου να μαρτυρούν όμορφα χρόνια, στιγμές τρυφερότητας και ηρεμίας.
Μου αξίζει μια καλή ζωή! Μου αξίζουν η αγάπη και ο σεβασμός!
Και θα τα διεκδικώ με τη φωνή, το μυαλό και την καρδιά μου.
Θα τα διεκδικώ για μένα, για την κόρη μου και για τις γυναίκες του κόσμου!
Μη με ξεχνάτε… Το όνομά μου είναι Γυναίκα!
Γεωργία Ανδριώτου
Παγκόσμια Γυναῖκα
«Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν.»
Ἥλιος γενέθλιος γιὰ κάθε ἀνατολὴ ζωῆς,
τοῦ ἀνθρώπινου πυρῆνα
φυτουργός
σὲ μήτρα
ἀρχέτυπης, θεουργικῆς
κοσμογονίας,
εἴδωλο ἀτέρμονης γιορτῆς
κι ὄχι
θεματικὴ ἐτήσιας ἐφήμερης μνείας,
τὰ ὅρια τῆς ἀντοχῆς σου πυρακτώθηκαν
μὲς στὰ λιοπύρια κακοπάθειας αἰώνων,
ὡστόσο στωικὰ ἐπιβιώνεις,
Βιονικὴ Γυναῖκα.
Κρατᾶς στὴν ἀπαλάμη σου σκῆπτρο
ζωῆς,
θεῖο
συμβόλαιο τῆς διαιώνισης τοῦ εἴδους,
τῶν
βλασταριῶν σου τὸ ἀνάθρεμμα,
τοῦ οἴκου σου τὴν ἀρχοντιὰ μὲ μαεστρία,
ἐσὺ παιδιῶν, γονιῶν καί σπιτικῶν ἡ πεμπτουσία.
Τοῦ ἔρωτα ἀνθώνας, ὀντότητα περίκαλη,
χαῖρε ὦ κάλλος περιμάχητον, ἄνθος
μυρίπνοον,
χάριτος κι ἀρετῶν τὸ ἀντηχεῖο.
Ἐνυφαίνεις τῆς Ὡραίας Ἑλένης τὸ εὐειδές,
τῆς Δήμητρας
θεᾶς, τὴ γονιμότητα,
τὴν εὐταξία τῆς Ἑστίας,
τὴν ἀφοσίωση τῆς πιὸ πιστῆς στὸν γάμο Πηνελόπης,
τῆς Ἀντιγόνης τὴν ὑψηλοφροσύνη
στὸ ρηθέν:
Οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφυεῖν ἔφυν".
Μὲ
φωτοστέφανο σὲ λάμπρυνε
τῆς
Θεομήτορος ἡ Ἁγιοσύνη,
διάδημα ποὺ σ΄ ἀνύψωσε μαζί της
σὲ θρόνο
μητρικὸ μὲς στὴν αἰωνιότητα.
Τί κι ἂν τοῦ σκότους τὰ λακτίσματα
μάδησαν τὰ
λωτίσματα τῆς ρώμης σου;
Ζεῖς κι ἀντρειεύεσαι μέχρι συγκυβερνήτης νά γενεῖς
στῆς
χθόνας τὸ τιμόνι -ἡ ὥρα ἤγγικε-
δύναμη θηλυκὴ κι ἀρχὴ οὐρονοδρόμε,
ποὺ
παιδωμὲς καὶ παιδεμοί
σοῦ ἀφαίρεσαν καὶ σοῦ στεροῦν ἀκόμα
ὀνείρων ἄνοιξη κι αἰθέρων ὀξυγόνο.
Κι ἂς σ΄ ἔσερναν στῆς Ἱστορίας
τοὺς δρυμούς
δήμιοι, πισθάγκων’ ἁλυσοδεμένη,
νὰ σὲ ξεκόψουν ἀπὸ τὶς Παραδείσιες εὐωχίες,
ἀνθόκλωνο χλωροκομμένο, ποὺ τὸ βυζαίνει φλόγα
πόνου καὶ
φθόνου ἀνίατου.
Τὸν ἥλιο ἔχεις γιὰ οἰκόσημο
στοῦ
γένους σου τὸ φυλλοκάρδι.
Δὲν σὲ λευτέρωσαν οὔτε οἱ φεμινισμοί
οὔτε ἡ μόδα σιλικονούχων μπότοξ.
Ὁ θεῖος σου προορισμός, πνευματικὰ
νομοτελειακός,
-ὅσο κι ἂν προσπαθῆσαν-
δὲν ἐπιτρέπει νὰ ξεπέσεις κι ἄλλο
σὲ ποταπὸ ἐργαλεῖο, σκεῦος ἡδονῆς,
Σὺ, ποὺ τὴν κεφαλή σου κλίνεις μπρός
στῆς ἅγιας ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ τό ἄχραντο
μυστήριο.
Αὐτὴ σ’ εὐλόγησε μὲ πύρινη σφραγῖδα
νὰ
σπέρνεις τὴ ζωὴ κι ἀγάπη νὰ θερίζεις.
Σκέφτηκες ἄραγε ποτὲ σὲ ποιά ὑποχθόνια τάρταρα,
σὲ ποιές
ὑπόγειες καλδέρες οἱ φαῦλοι θὰ κρημνίζονταν
δίχως ἐσᾶς ἐμᾶς τὶς μάνες,
ν’ ἀνοίγουμε
μὲ τὶς ὠδίνες κάθε γέννας
δίαυλο ἀστρογένεσης
στὸ ΦΩΣ τῆς οἰκουμένης;
Παγκόσμια γυναῖκα, παραμυθίας ψήγματα θὰ βρεῖς
στῆς
τραγικῆς ἡρωίδας τοῦ Σοφοκλῆ, στῆς Ἀντιγόνης
τὴν ἀπάντηση στὸν τύραννο Κρέοντα,
σὰν τῆς ἀρνιότανε ὁ δυσσεβής
τὸν ἀδελφό της, Πολυνείκη, νὰ
κηδέψει:
"Δὲν γεννήθηκα γιὰ νὰ μισῶ ἀλλὰ γιὰ ν’ ἀγαπῶ".
Ἐννέα λέξεις ἱκανὲς καὶ τὸ δικό σου ριζικό
ἄρδην ν’ ἀλλάξουνε ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ,
στὴ χώρα
τούτη τὴν πολύπαθη,
ἐν ὅσῳ ἀκόμα δυστυχῶς
σκυλεύονται ἀτιμωτικὰ, οὐράνια
παιδιά σου
καὶ ὑβριστικὰ χλευάζονται χαροκαμένες μάνες
τῆς
τραγωδίας τῶν Τεμπῶν,
μανάδες σταυρικὲς πενῆντα ἑπτὰ σὺν μία
Μαρία, Ἑλένη, Σοφία...
Εὔα Ἀρβανίτη-Μιχαλοπούλου
Δεύτερο φύλο
Χτένισε τα πλεγμένα σου μαλλιά
που τα τσαλάκωσαν
ανατολίτικοι αγέρηδες τρελοί,
της άρνησης και της καταχρασμένης σου ζωής
και τα 'μπλεξαν σε κόμπους και γιατί.
Ντύσου τα ξέφτια μιας ευχής
που την απόρριψη με φως εξιλεώνουν
και την τυλίγουν με φτηνό σατέν,
να την κρατάς για σύμβολο και λάβαρο
στον άνισο αγώνα,
που την παλαίστρα του
άρρενα λόγια τη στοιχειώνουν.
Βάψε τα χείλη σου με κόκκινο κραγιόν
στις γκρίζες σου στιγμές να δώσεις χρώμα
και μη φοβάσαι το φθαρμένο σου εγώ
και της πορείας σου της συνεχούς, την ανηφόρα.
Τ’ ακρωτηριασμένα δικαιώματα σου κι αν πονούν
υφέρπουσα δεν χρίστηκες ποτέ
ορθή το δρόμο πήρες
κι ορθή κατέληξες στο τέρμα,
αποδεικνύοντας
πως δυσπραγείς κι αδόμητοι θα μοιάζουν οι καιροί
χωρίς αυτή, την απαγορευμένη κάποτε γραφή
«Δεύτερο φύλο».
Κι αν κοιμηθείς πριν να προλάβεις να γευτείς
των πεπραγμένων σου καρπών τη γλύκα,
μην ξεχαστείς, με την καρδιά να θυμηθείς
του Βίκτωρος Ουγκώ τα λόγια,
που τη στιγμή π’ αποχαιρέτησε μια γνήσια Κυρία
με λόγια τη στεφάνωσε,
να την κοσμούν στο ύστατο ταξίδι:
«Κλαίω για μια νεκρή, μα χαιρετώ μια αθάνατη» γυναίκα.
δυσπραγείς: δύσκολοι, στενάχωροι
«Το δεύτερο φύλο»: βιβλίο που έγραψε η Γαλλίδα συγγραφέας Σιμόν ντε Μποβουάρ, εκδόθηκε το 1949 και θεωρείται η βίβλος του φεμινισμού. Τη δεκαετία του ’60 το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε ένα από τα κλασσικά έργα της φεμινιστικής λογοτεχνίας και βρισκόταν για πολλά χρόνια στη λίστα του Βατικανού με τα απαγορευμένα βιβλία.
«Κλαίω μια νεκρή, χαιρετώ μια αθάνατη»: έκφραση που είπε ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ, στην κηδεία της Γαλλίδας μυθιστοριογράφου Αμαντίν - Ωρόρ – Λουσίλ – Ντυπέν, η οποία υπέγραφε τα έργα της με το ελληνικό ψευδώνυμο Γεωργία Σανδή.
Μαρία Βρανά - Παπάλα
Ποιητική Συλλογή «Ανεμόεσσα Αιολίδα, τόμος ΙΙΙ»
Αυτοέκδοση
Κάποιες φορές,
στους αυλόγυρους της ψυχής μου
παίρνουν οι λέξεις που κωπηλατώ φωτιά,
αφού μου σώνεται η ανάσα
και πριν χαθεί
η έσχατή μου αναπνοή,
τις δένω σε ολομέταξο γνέμα
στο μέτωπο τ’ ουρανού,
κι’ εκεί διδάσκομαι το ανάστημα του έρωτα
όπου γράφεται η ουρανική ποίηση.
Δεν της χρεώνω τίποτα
στους αιθέριους κώδικες.
Το αλφαβητάρι των άστρων συλλαβίζω
γράφοντας την ποίησή μου με ουράνιο μελάνι
που αφήνει ανεξίτηλα ίχνη.
Εδώ ο στοχασμός δεν αφήνει
το χρόνο να τρέξει δαιμονισμένα,
γιατί στο ολομέταξο νήμα
έχει στήσει το καταφύγιο του
ο έρωτας!!!
Πέρθα Καλέμη
«Ο ρόλος της Γυναίκας στην ζωή μας πολλαπλός, πολύπλοκος, μοναδικός, και κάποιες φορές Ερωτικά λυτρωτικός».
Καιάδας
Πόσο σιωπηλά ήρθες
στην ζωή μου ξανά,
με έσυρες από το Καιάδα μου,
βροντή το γέλιο σου,
στην ησυχία της ψυχής μου,
κοφτερή αστραπή η ματιά σου,
στην συναισθηματική μιζέρια μου,
πόσο ποθώ το άγγιγμα σου.
Στις σκιές του σκοταδιού σε γυρεύω,
να σ' αγγίξω θέλω,
απ' του γυμνού κορμιού σου τη κάψα να καώ,
του φιλιού σου να γευτώ το πάθος,
να ρουφήξω των πεθυμιών σου τη βροχή,
του έρωτα σου σκλάβος, αιώνιος, ας είμαι.
Στο κύλισμα του χρόνου θύμηση αχνή,
παλεύω να σε δω, πίσω από θολά τοπία,
εμπρός μου είσαι ανάμνηση γλυκιά,
στο βάθος τούτου του γκρεμού,
για χρόνια συντροφιά,
της αναμονής μου φορεσιά.
Κοιτώ το Καιάδα από ψηλά,
ανάμνηση πια,
στα βάθη των ματιών μου
ισόβια σκλαβιά.
Θανάσης Καλλονιάτης
Ποιητική Συλλογή «Ταξίδια αλαργινά»
Εκδόσεις Άλφα Πι
Tο διαμάντι
Εκτός απ' το ότι ήταν Διαμάντη το όνομά της, ξεχώριζε σε χάρες και ομορφιά. Μεράκι και νοικοκυροσύνη. Το διαμάντι του χωριού! Τη φώναζαν και αηδόνι, γιατί η γειτονιά έλεγε πως έχει επτά φωνές όταν τραγουδά. Ετών δεκαεπτά. Έτοιμη για γάμο.
Ήρθαν τα σόγια του μεγαλοεπιχειρηματία να τη ζητήσουν. Αυτός μαγαζιά με γυαλικά είχε μέσα στο Γκιμέτς, αρκετά μεγαλύτερός της.
Αφού τα μιλήσανε και τα συμφωνήσανε για την προίκα*, βγήκε η νύφη να κεράσει.
Πιάνει το ποτήρι του ούζου ο θείος του γαμπρού και εύχεται:
"Εις υγείαν και 60 λίρες!"
Σηκώνει το ποτήρι ο αδερφός του και εύχεται:
"Εις υγείαν και οι μοίρες της πεθαμένης μάνας!"
Ο πατέρας της συγκατανεύει:
"Εις υγείαν!"
Η Ασπασία που κρυφάκουγε πίσω στην κουζίνα, ούσα ακόμα στα δέκα, οργίζεται:
«Kαμιά φοράδα που την παζαρεύουν είσαι; Γύρνα ανάποδα το δίσκο και διώξ‘ τους όλους»
Ακολούθησε σιωπή.
Ο γάμος σώθηκε όταν κάποιος από την ομήγυρη σχολίασε:
"Ποιο είναι το παιδί που μουρμουράει;"
Ο πεθερός κράτησε το λόγο του και γίνανε όλα σύμφωνα με την πρόποση. Από ανδρικό χέρι σε ανδρικό χέρι πήγε η Διαμάντη.
Tο δόσιμο της γυναίκας από πατέρα σε γιο ή από αδερφό σε γιο είναι κανάλι κοινωνικής κινητικότητας, έγραφε για τις κοινωνίες του 20ου αιώνα ο Claude Levi Strauss*.
Και ότι ο γάμος είναι στρατηγική κοινωνικής ανέλιξης.
H Διαμάντη που πέθανε πάνω στη γέννα και η κόρη της που πέθανε από έρωτα είναι αντικείμενα συναλλαγής, όπως ακριβώς αντικείμενα συναλλαγής είναι και τα προϊόντα στην αγορά.
* Προίκα ή καπάρο: προκαταβολή.
* Γάλλος ανθρωπολόγος, ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ού αιώνα.
Γεωργία Κοκκινογένη
Συλλογή διηγημάτων «Ιστορίες του φεγγαριού»
Εκδόσεις Ιωλκός
Γυναίκα
Και να, λοιπόν! Ποιος νίκησε ποτέ μια Αντιγόνη;
Αγέρωχη ξανά, με δυο κόκκινες βούλες από φρέσκο αίμα στο μέτωπο, μα ολόρθη, ατενίζει τώρα ένα λαμπερό θαλασσινό σκαρί.
Τρεμοπαίζουν τα βλέφαρα στα μαύρα μάτια τής φωτιάς, εξορίζουν πόνο και φόβο. Επιλέγουν τον αγώνα.
Διαλέγουν και να εμπιστευθούν ξανά τον άνθρωπο. Πως δεν είναι θεριό ανήμερο να ενστερνιστούν. Να ονειρευτούν και να χτίσουν καιρούς κατοπινούς, μέρες που όλοι θα έχουνε τον τόπο τους στον ήλιο και στο δίκιο, ελεύθερο αέρα θα ανασαίνουν.
Το περήφανο, λευκό σκαρί, σηκώνει τώρα άγκυρα, γλιστράει απαλά επάνω στο φιλόξενο σώμα της θάλασσας. Κι όλο σαλπάρουν κι άλλοι πολλοί μαζί της, απροσδόκητα πολλοί.
Μισανοίγει δυο χείλη βύσσινα τραγανά, κι ένας αργόσυρτος σκοπός ακούγεται, θρήνος μαζί και ύμνος για το όνειρο που πλήρωσε με τη ζωή της.
Τώρα, αρχίζει το ταξίδι και είναι εκείνη ο πλοηγός. Κατευοδώνει ολόλαμπρη το πλοίο, που αλαργεύει προς το αύριο, που το δικό της σώμα κυοφόρησε.
Στο μεσιανό κατάρτι πανί του έχει το κατάλευκο μαντίλι της.
Γυναίκα, το όνομά της.
Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου
Εικονοβιβλίο πεζόμορφου ποιητικού στοχασμού
«Φωτεινές γραφές»
Εκδόσεις Γραφή
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου και αφορά την καθιέρωση ίσων δικαιωμάτων μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής οι γυναίκες ξεσηκώθηκαν, διεκδικώντας ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καθώς και δικαίωμα ψήφου.
Έγινε θεσμός από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.) κατά το έτος 1977, να τιμάται η ημέρα αυτή από όλες τις χώρες, ως εορτή για τα δικαιώματα των γυναικών.
Βέβαια, από τα βάθη των αιώνων έως σήμερα πολλές γυναίκες έχουν «κυριαρχήσει» στον κόσμο με την τόλμη τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα παρακάτω:
Ας αρχίσουμε από την αρχαία ελληνική ιστορία, περίπου γύρω στα 775π.χ., όπου είχαν καθιερωθεί Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα, τους οποίους δεν επιτρεπόταν να παρακολουθούν γυναίκες. Η Καλλιπάτειρα όμως, αψήφησε τους νόμους της εποχής, ντύθηκε άνδρας και μπήκε μέσα στο στάδιο, προκειμένου να παρακολουθήσει τους συγγενείς της που αγωνίζονταν σε Ολυμπιακούς Αγώνες, καθώς ήταν κόρη του Ρόδιου Ολυμπιονίκη Διαγόρα και ήταν αδερφή και μητέρα Ολυμπιονικών.
Η Παναγία, η Γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης, του Θεού και των Ανθρώπων, που την αξίωσε ο Θεός να γεννήσει τον Μονογενή Υιό Του. Η Μάνα όλων μας, η οποία έζησε τον πόνο της Σταύρωσης του Υιού Της, αλλά που ένοιωσε τη μεγάλη χαρά της Αναστάσεως Αυτού.
Ας συνεχίσουμε από τις Μυροφόρες γυναίκες, οι οποίες αψηφώντας το φόβο που είχε κυριέψει τους έντεκα (11) μαθητές του Χριστού, μαζί με τους «κρυφούς» μαθητές Του, τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαία και το Νικόδημο έθαψαν και έραναν με μύρα τον Κύριο.
Ας συνεχίσουμε με τις Αγίες που με μεγάλη τόλμη μαρτύρησαν για το Χριστό, (εκτός από τους άνδρες Αγίους), οι οποίες είναι η Αγία Μαρίνα, Αγία Αικατερίνη, Αγία Βαρβάρα, Αγία Ειρήνη, και άλλες πολλές.
Οι Αυτοκράτειρες του Βυζαντίου Ειρήνη, η Αθηναία και η Θεοδώρα. Η υμνογράφος και μοναχή Κασσιανή. Η Τσαρίνα Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, και άλλες Βασίλισσες της παλαιάς εποχής.
Ας συνεχίσουμε με τις γυναίκες της περιοχής του Σουλίου, οι οποίες περί το έτος 1803μ.Χ. χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου, κρατώντας αγκαλιά τα παιδιά τους κι έπεσαν στο γκρεμό, για να γλυτώσουν από τους Τούρκους.
Η Μαντώ Μαυρογένους, η Μπουμπουλίνα και άλλες γυναίκες που βοήθησαν να ελευθερωθεί το υπόδουλο Γένος μας από τον Τουρκικό ζυγό, ο οποίος είχε διάρκεια περίπου τέσσερις (4) αιώνες.
Κι ας τελειώσουμε με τις ένδοξες γυναίκες της Πίνδου που βοήθησαν τους Έλληνες στρατιώτες να πατάξουν τους Ιταλούς, και συνέχεια να αντισταθούν κατά των Γερμανών, κουβαλώντας πολεμοφόδια και τρόφιμα κατά την περίοδο 1940 – 1041, καθώς επίσης οι γυναίκες της αντίστασης κατά του Γερμανικού ζυγού κατά τα έτη 1941- 1944.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις γυναίκες επιστήμονες (ιατρούς, φυσικούς, κ.λπ). Τις γυναίκες που έκαναν και κάνουν βαριές ανδρικές δουλειές, όπως η μάνα μου, η πεθερά μου κι άλλες πολλές, καθώς και οι μητέρες και προπαντός αυτές που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Στις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους, είτε από ανίατες ασθένειες, είτε από ατυχήματα, είτε από πολέμους, είτε από δολοφονίες.
Μία αναφορά στις γυναίκες που έχασαν άδικα τη ζωή τους από γυναικοκτόνους, σε αυτές που κακοποιούνται και έχουν πέσει θύματα κυκλωμάτων και διακινητών, κ.α.
Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες του κόσμου που στηρίζουν τους συζύγους τους και κρατούν γερά «το τιμόνι» της οικογένειάς τους, γιατί κακά τα ψέματα, οι γυναίκες «οδηγούν το αμάξι» που λέγεται οικογένεια. Είναι αυτό που λέγεται ότι πίσω από έναν ισχυρό άνδρα, κρύβεται μία δυναμική γυναίκα.
Ευστρατία Μπρίμπου-Σταυράκη
Ποτέ ξανά..!
Αποδομήθηκα. Πάντα χωμάτινη η ζωή μου που διψούσε νερό για να μυρίσει.
Είχα να δώσω. Έδωσα. Με έδωσα!
Άραγε τι λάθος έκανα; Εμπιστεύομαι τους ανθρώπους; Αγαπώ άκριτα; Αυτό!
Σε εμπιστεύτηκα. Θυμάσαι τι έταζες;
Όμως σήκωσες χέρι και τσάκισες τη ψυχή μου.
Κατόπιν έβαζα πούδρες και στο πρόσωπό μου…
Κι έλεγα υπομονή.
Γελώ μαζί μου. Μισώ αυτή τη λέξη. Γιατί να υπάρχει αυτή η λέξη;
Και πάντα μια πολύβοη μοναξιά στα μέσα μου, για το "χρέος" της αποστολής.
Να εξαργυρωθεί το αντίκρισμα της προαιώνιας επιταγής του να είσαι Μάνα, Αδελφή, Κόρη, Γυναίκα και Θηλυκό συνάμα.
Δική μου η Ταγή: Να περισυλλέγεις το φως για να το προσφέρεις στο παιδί,
στον αδελφό, στον γονιό, στον άντρα.
Σε καθημερινές ριπές από εκλάμψεις Ανθρώπου.
Κι εσύ, σήκωσες χέρι και τσάκισες τη ψυχή μου.
Κατόπιν έβαζα πούδρες και στο πρόσωπό μου…
Όμως μην με κοιτάτε έτσι. Δεν γουστάρω ενσυναισθήσεις και νταντέματα.
Μην με κοιτάτε έτσι, γιατί δεν είμαι έτσι!
Αποδομήθηκα; Χα!
Έχετε δει ποτέ σας βουβό κύμα;
Αν όχι καλύτερα να πάτε τα σαπιοκάραβά των ψυχών σας σε άλλο γιαλό.
Έχετε αφουγκραστεί την απόλυτη ησυχία πριν τον κεραυνό;
Το τάχα σβησμένο ηφαίστειο πριν ισοπεδώσει μια πόλη;
Να μην με κοιτάτε έτσι. Είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ εγώ.
Και θα ξαναγυρίσω μια μέρα! Τώρα στα κοντά, όχι ταχιά.
Στα δικά σας τα μάτια αποδομήθηκα.
Θα ξαναγυρίσω ολοζώντανη γι' αυτό που η ζωή μου χρωστά.
Όμως, κάνω όρκο.
Δεν θα αφήσω κανέναν να με κουμαντάρει.
Ποτέ ξανά!!!
Γιώργος Ναούμης
Η μόνη που έκλαψε για μένα
Σαν τη βροχή
βρέχεις
βροχερές σταγόνες,
ήχους βροχερούς
βροχερές αναμνήσεις,
που στάζουν μέσα μου.
Κεραμίδια σπασμένα, τοίχοι ξεχαρβαλωμένοι,
σε δωμάτια άδεια,
αλλά ζωντανά.
Ακούω, ακούω, ακούω.
Σε ακούω.
Πάντα άκουγα.
Στάζεις μέσα μου, τσικ και τσικ και τσικ
στάζεις κι εγώ ακούω
ακόμη ακούω.
Η μνήμη ακόμη ακούει, η μνήμη ακόμη δεν θόλωσε,
αλλά και αν θολώσει,
εγώ πάντα θα σε ακούω.
Και ήσουν η μόνη που έκλαψες για μένα
δάκρυα βροχής βροχερά
από έναν ουρανό πράσινα μάτια
από έναν ουρανό με χείλια
από κάποιο χρώμα ανεξήγητης πτώσης
από κάποιο χρώμα μιας ξαφνικής αιμόπτυσης.
Στάζουν τα δωμάτια μου,
σπασμένα κεραμίδια,
τοίχοι ξεχαρβαλωμένοι,
δωμάτια άδεια,
αλλά τώρα γεμάτα
από μια βροχερή
με ήχους βροχής αγάπη.
Άγγελος Πάσκος
Η κόρη του γιαλού
Στα όνειρά μου ήρθε να με βρει
κι ήταν ντυμένη με λευκό πανί.
Στα δυο της χέρια κράταγε φιλιά
και τα κεντούσε στέμμα στα μαλλιά.
Νύχτα ασημένια άπλωνε παντού
κι εκεί στη μέση η κόρη του γιαλού.
Γύρω της μ' άστρα άναβε φωτιές
να βρίσκουν ζέστη κι αγκαλιά οι μοναξιές.
Στα όνειρά μου ήρθε να με βρει
κι ήταν λουσμένη με άρωμα ζωή.
Στα δυο της μάτια ρίζωνε η χαρά
κι όλο ανθούσε κι έγνεφε ψηλά.
Νύχτα ασημένια άπλωνε παντού
κι εκεί στη μέση η κόρη του γιαλού.
Γύρω της μ' άστρα άναβε φωτιές
και για μια αγάπη αληθινή έκανε ευχές.
Στέλλα Πετρίδου
Ποιητική συλλογή «Έρωτας είναι»
Εκδόσεις Άλφα Πι
Γυνή τα ευλογημένα χέρια
Στη δύση που αντανακλούν τα χρώματα,
τη ψυχή μου την μαγεύουν, τη συναρπάζουν.
Εκεί ξεχνάει τον ολημερίς αγώνα,
στο δικό τους ιστό την παγιδεύουν.
Η μαγεία των χρωμάτων σαν φεύγει
στη δύση και έρχεται το σκοτάδι,
τα χέρια μου ακουμπούν το πρόσωπο.
Ασυναίσθητα μια κραυγή οδύνης βγάζω.
Κοιτάω τα χέρια μου και δακρύζω.
Θεέ μου, φωνάζω και γονατίζω.
Τα δάκρυα μου ποτίζουν το χώμα,
τα χέρια μου βλέπω χαραγμένα και κράζω.
Θεέ μου! Συμπόνα με, δεν αντέχω,
με λησμόνησες στον πόνο μου, δακρύζω.
Λυγίσω που μου πονάνε τα χέρια.
Τα βλέπω και νομίζω είναι χαραγμένα.
Τόση δούλεψη χρόνων τσακίσανε.
Τα κοιτώ χαραγμένα, κακοποιημένα.
Λιγοψυχώ και αναρωτιέμαι το γιατί
να είναι θαμπά, τόσο κουρασμένα.
Στην οδύνη του πόνου κάθε συλλογισμού
μια φωνή σαν κεραυνός ακούστηκε.
Μου λέει, μην κλαις και μην λιγοψυχάς,
τα χέρια σου τα 'χω ευλογημένα.
Κύριε των δυνάμεων, μα είναι άδεια,
θαμπά. Πώς μπορεί να είναι ευλογημένα;
Γυνή, άνοιξε τα χέρια σου να δεις
τις αξίες τους, πως είναι ευλογημένα.
Στην προσταγή εκείνη άνοιξα τα χέρια.
Με μιας η νύχτα εξαφανίστηκε.
Μια λάμψη στο σύμπαν χρυσαφένια φώτισε,
ο ουρανός γέμισε με αστέρια.
Τα αστέρια ήταν σαν χρυσόσκονη,
έπεφταν απ' τον ουρανό όπως η βροχή.
Στα χέρια μου καθίσανε εκείνα,
δεν έδειχναν σε τούτο το φως χαραγμένα.
Τα χέρια μου δεν είναι θαμπά, άδεια.
Ακούω ξανά εκείνη τη φωνή βροντή
να λέει, κοίτα τα χέρια σου, γυνή,
πόσο γεμάτα είναι και ευλογημένα!
Δέσποινα Τζαννή
Χαμένη θηλυκότητα
Κλέφτρα χαρά ασήμωσε το δεύτερο το φύλο
Θε ν' αποτάξει το ζυγό και με περίσσιο ζήλο
Για λευτεριά της μίλησαν ντυμένη με μετάξι
σαν τύχει κι απογυμνωθεί φωνάξει κι αλαλάξει
Πλέον η θηλυκότητα έπαψε να 'ναι μούσα
αφού τη συνυφαίνουνε μ' αρώματα και λούσα
Τώρα πωλείται μνας δυο σε οθονών παζάρια
προς τέρψη και απόλαυση σ' ανθρώπινα γυπάρια
Είδος προς εξαφάνιση κατάντησε η απλότητα
επίδειξη νεοπλουτισμού που 'χει περίσσια αβρότητα
Χάθηκε από προσώπου γης το χάδι και το νάζι
κι αντικαταστάθηκε μ' αυταρχισμό που μπάζει
Μα το λουλούδι το ακριβό γυρεύει ανθοδοχείο
κι όχι στον μόχθο μερτικό, τη λάσπη και το κρύο
Ζητάει να ποτίζεται μ' αγάπη, εμπιστοσύνη
κι όχι να υποκαθιστά τη φρούδα αντρειοσύνη
Κι αν η ερώτηση είν' αυτή: πού πήγε η θηλυκότητα;
Έχει απάντηση σαφή: εκλείπει η αρρενωπότητα!
Τα παντελόνια δεν αρκούν ασφάλεια να παρέχουν
Κι είναι πολλές φορώντας τα που σ' όλα υπερέχουν...
Χρύσα Τσαμπίρα
Αυτές οι έγνοιες
Άνοιξε τα μάτια της αργά και νωχελικά. Κοίταξε ίσα στο ταβάνι. Πριν προλάβει να ευχαριστήσει το Θεό, που την αξίωσε να αντικρύσει κι αυτήν τη νέα μέρα, στο μυαλό της κατέκλυσαν απανωτές έγνοιες. Έγνοιες. «Να ξυπνήσω τα παιδιά, να φτιάξω καφέ στον σύζυγο, να ετοιμάσω τα έγγραφα, λήγει σήμερα η προθεσμία που μου έδωσε το αφεντικό, να πληρώσω τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ν’ αγοράσω τα υλικά για το βραδινό, να, να, να…!»
Μα πριν καλά καλά προλάβει να βάλει τις έγνοιές της σε μια σειρά, ακούστηκε το επίμονο κλάμα ενός μωρού! Ένα τοσοδούλικο πλασματάκι, λίγων μόνο μηνών, είχε ξυπνήσει και αναζητούσε το στήθος της μανούλας του. (Ευτυχώς που υπήρχε κι άλλη μια μανούλα, η γιαγιά δηλαδή, που έστεκε ακοίμητος φρουρός με τη σειρά της, για να φροντίσει την κόρη της, αλλά και την εγγονή της).
Κι εκείνη έσπευσε να το χορτάσει, χωρίς όμως να μπορέσει να απολαύσει την ιερή αυτή στιγμή, όπως η ίδια λαχταρούσε… Οι έγνοιες που λέγαμε…
Οι έγνοιες! Που πρέπει να μετατραπούν σε εργασία, σε κάματο, ώστε να πάψουν να είναι έγνοιες, έως ότου εμφανιστούν κι άλλες καινούργιες… Κι άλλες, κι άλλες…
Πήρε να βραδιάζει… Κι οι έγνοιες δεν είχαν τελειωμό. Αλήθεια, πόσες έγνοιες δεν την παίδεψαν κι εκείνη την ημέρα; Με αγάπη, μ’ αφοσίωση τις έφερε εις πέρας κι εκείνη την ημέρα…
Ώσπου να ξημερώσει η επόμενη μέρα και η μεθεπόμενη. Κι εκείνη πάντα, ακάματη εργάτρια για την οικογένειά της. Παραμελώντας πολλές φορές τη γυναικεία φύση της, αυτήν τη φιλάρεσκη πλευρά του θηλυκού.
Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν γκρίνιασε, δεν παραιτήθηκε, ίσως λίγο μόνο, τοσοδά λιγάκι, στα κρυφά λίγο πριν βυθιστεί στον ολιγόωρο ύπνο της. Ώσπου να της χτυπήσουν τον πόρτα καινούργιες έγνοιες με το πρώτο φως της ημέρας!
Και αυτό είναι η γυναίκα! Και δεν ανταμείβεται, παρά μόνο με ατέλειωτη αγάπη και εκτίμηση απ’ όλους όσους είναι οι αποδέκτες όλης αυτής της φροντίδας.
Ελένη Χατζημανώλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου